وصالم حاصل است اندر خموشی

خموشی پیشه کن گر می بنوشی

ای که دایم بسر انگشت دها

شیر شیران بکفایت دوشی

وی که در وصف هنرمندی تو

عقل حیران شود از بی هوشی

وی که در وصف مروّت می جود

[...]

ایا صدری که در بازار دانش

کند کلک تو دایم در فروشی

مکن سستی چنین در کار داعی

چه خواهد کرد با این سخت کوشی

جوابش باز ده تا من نگویم

[...]

ای دشمن عقل من وی داروی بی‌هوشی

من خابیه تو در من چون باده همی‌جوشی

اول تو و آخر تو بیرون تو و در سر تو

هم شاهی و سلطانی هم حاجب و چاووشی

خوش خویی و بدخویی دلسوزی و دلجویی

[...]

گر وسوسه ره دهی به گوشی

افسرده شوی بدان ز جوشی

آن گرمی چشم را که داری

نیش زهر است و شکل نوشی

انبار نعیم را زیان چیست

[...]

چون روی آتشین را یک دم تو می‌نپوشی

ای دوست چند جوشم گویی که چند جوشی

این جان و عقل مسکین کی یابد از تو تسکین

زین سان که تو نهادی قانون می فروشی

سرنای جان‌ ما را در می دمی تو دم دم

[...]

ای دل تو به عشق چند جوشی؟!

تا کی تو ز عاشقی خروشی؟!

این را اگر ننوشی در مرحمت نکوشی

ترجیع هدیه آرم باشد کزان بجوشی

ای آنک تو جان این نقوشی

ترجیع کنم گرین بنوشی

لیک نسبت کرد از روی خوشی

با تو آن عاقل چو تو کودک‌وشی

اگر تو پرده بر این زلف و رخ نمی‌پوشی

به هتک پرده صاحب دلان همی‌کوشی

چنین قیامت و قامت ندیده‌ام همه عمر

تو سرو یا بدنی شمس یا بناگوشی

غلام حلقه سیمین گوشوار توام

[...]

اگرچه پیش خردمند خامشی ادب است

به وقت مصلحت آن به، که در سخن کوشی

دو چیز طَیرهٔ عقل است، دم فرو بستن

به وقت گفتن و گفتن به وقت خاموشی

رخساره چه می پوشی، در کینه چه می کوشی؟

حال دل مسکین را می دانی و می پوشی

گر نرخ به جان سازی، ور عمر بها گویی

از دیده خریدارم هر عشوه که بفروشی

گفتی که ز می هر دم سودای دلی دارم

[...]

بسی کوشیدم اندر پرده پوشی

که پوشم ناله‌ها را در خموشی

پس در ره تو ز تیزهوشی

بیهوده بود سخن فروشی

به رنج خویشتن چندین چه کوشی

بگویم نکته‌ای، گر می نیوشی

قبای وصل گل رویان نپوشی

چو بر خوبان جمال خود فروشی

ای که اندر شکست ما کوشی

آشتی کن، چو جام ما نوشی

ای که بر قهر دیگران کوشی

بهر خود گاو دیگران دوشی

بر میان دار بند به کوشی

بر زبان نیز مهر خاموشی