دعوی همت کسی کند کاو را

جان بلب آید زلال خضر ننوشد

گر بفرستد عزیز جامه مصرش

خرقه کند اختیار و جامه نپوشد

گناه من ز نادانی دو تو شد

که نانیکو به چشم من نکو شد

ز تو فریاد و زاری که نیوشد

چو تو خود را نکوشی پس که کوشد

تو دریایی و دریا چون بجوشد

کرا زهره که با دریا بکوشد

آن روز که او جوشن خر پشته بپوشد

از جوشن او موی تنش بیرون جوشد

چندان بزند نیزه که نیزه بخروشد

بندش به هم اندرشود از بسکه بکوشد

چون به خم اندر ز خشم او بخروشد

تیر زند بی‌کمان و سخت بکوشد

مرد سر خمش استوار بپوشد

تا بچگان از میان خم بنجوشد

می زند نای و تنگ می جوشد

به هوا روی عقل می پوشد

شاه خلعت دهدش در پوشد

چون برون شد ز کوشک بفروشد

پس چو یک رنگ شد همه او شد

رشته باریک شد چو یک تو شد

دین به دنیا بخیره بفروشد

نکند نیک و در بدی کوشد

صورت عقل پند بنیوشد

جامهٔ جهل بیخرد پوشد

سال و مه در نظام دین کوشد

کفر و بدعت ز بیم بخروشد

چون بُوَد خلد و در هنر کوشد

جامه مشطی ششتری پوشد

جانم از عشق تو می بخروشد

دلم از انده تو می جوشد

این همه نامهٔ حسرت خواند

و آن همه جامهٔ محنت پوشد

شخص رنجورم از دست فراق

[...]

به بستان شو که شاخ از باد خلعت‌ها همی‌ پوشد

تقاضا کن که هر گلبن همی با حور می‌کوشد

نه چشم است آنکه بر صحرا جنان باغ کم بیند

نه گوش است آنکه در بستان سماع مرغ ننیوشد

کنون عابد کند مسیتی و جان و مال دربازد

[...]

دعاگو اسبکی دارد که هر روز

ز بهر کاه تا شب می‌خروشد

غزل می‌گویم و در وی نگیرد

دو بیتی نیز کمتر می‌نیوشد

توقع دارد از اصطبل مخدوم

[...]

عدل تو چو سایه بر ممالک پوشد

کان ماند و بس که از کفت بخروشد

چون می‌نوشی که نوش بادت گویی

خورشید به ماه مشتری می‌نوشد

دعاگو اسکبی دارد که هر روز

ز عشق کاه تا شب میخروشد

غزل میخوانم و در وی نگیرد

دو بیتی نیز کمتر می نیوشد

توقع دارد از انعام مخدوم

[...]

به جان آفرینی که ابر بهاری

به تسبیح و تهلیل او می خروشد

به وقت سحر بلبل از جام لاله

می روشن الا به یادش ننوشد

کسی را که دل چون کمان نیست داند

[...]

نگارینا به صحرا رو که صحرا حله می‌پوشد

ز شادی ارغوان با گل شراب وصل می‌نوشد

به گل بلبل همی‌گوید که نرگس می‌کند شوخی

مگر نرگس نمی‌داند که خون لاله می‌جوشد

چه پندم می‌دهد سوسن که گرد عشق کمتر گرد

[...]