سرش را هم آنگه ز تن دور کرد

دد و دام را از تنش سور کرد

و دیگر کت از خویشتن دور کرد

به روی بزرگان یکی سور کرد

بشد شاه و رای از منش دور کرد

به گفتار آن بی‌خرد سور کرد

از ایوان خویش انجمن دور کرد

ورا نام دستور شاپور کرد

ورا موبدش نام شاپور کرد

بران شادمانی یکی سور کرد

ز هر کشوری رنج و غم دور کرد

ز بهر بزرگان یکی سور کرد

چنان بد که خاقان یکی سور کرد

جهان را بران سور پر نور کرد

ز نزدیک خود ورقه اش دور کرد

دلش را به گفتار رنجورکرد

کی ما را ز یکدیگران دور کرد

دل ما دو بیچاره رنجور کرد

بدون هرکس از خرمی سور کرد

کز ایشان بدِ دشمنان دور کرد

سپهدار چون هفته‌ای سور کرد

از آن پس شد آهنگ فغفور کرد

همان زود بانو زره دور کرد

چو خورشید آن خانه پر نور کرد

جهانجوی چون مهر منشور کرد

چو ماه آن دو رخ سوی گنجور کرد

زدل کینه و درد و غم دور کرد

به پیش اندران پاک دستور کرد

سپاه و سپهبد ز هم دور کرد

دل و جان آن جمله رنجور کرد

بسیج سفر گرد جمهور کرد

جهان را پر از فتنه و شور کرد

چنین پاسخ نامه پور کرد

که مانا تو را دیو مزدور کرد

دل خویش از آن مایه رنجور کرد

بزد تیغ، وز تن سرش دور کرد

چو هر دو پدر را جهان دور کرد

پسر مر پسر را به دستور کرد

از آن کامگاری یکی سور کرد

که رنج از دل سرکشان دور کرد