عروس تو امروز جز گور نیست

که با بخت بد مر ترا زور نیست

ز تُست این توان من، از زور نیست

که بی تو مرا زورِ یک مور نیست

گزیدن ز تو دوریم دور نیست

تو قیری و جفت تو کافور نیست

ورا گر سر از تن بری دور نیست

که از خون او فتنه دستور نیست

که پیروزی از مردمان دور نیست

همان آتبین است، فغفور نیست

ز من چو دل شاه رنجور نیست

جوانمردی شیر ازو دور نیست

نظر می کنم در جهان بخت را

به از درگاه تو منظور نیست

یقین شد ظفر را که در روزگار

بجز رایت خواجه منصور نیست

کجا قهر تو سایه بر وی فکند

[...]

پیشتر آ روی تو جز نور نیست

کیست که از عشق تو مخمور نیست

نی غلطم در طلب جان جان

پیش میا پس به مرو دور نیست

طلعت خورشید کجا برنتافت

[...]

سر من از نالهٔ من دور نیست

لیک چشم و گوش را آن نور نیست

گفت جانم از محبان دور نیست

لیک بیرون آمدن دستور نیست

گوش را نزدیک کُن، کان دور نیست

لیک نقل آن به تو دستور نیست

گرچه جسم نازکت را زور نیست

لیک بی خورشید ما را نور نیست

در چهی افتاد کان را غور نیست

وان گناه اوست جبر و جور نیست

گر بدید آن شاه جویا دور نیست

لیک ما را ذکر آن دستور نیست

هر دلی را سجده هم دستور نیست

مزد رحمت قسم هر مزدور نیست

جان جاهل زین دعا جز دور نیست

زانک یا رب گفتنش دستور نیست

گفت موسی این مرا دستور نیست

بنده‌ام امهال تو مامور نیست

فاش و مطلق گفتنم دستور نیست

لیک راز از پیش چشمم دور نیست

پس اگر گویی بدانم دور نیست

ور ندانم گفت کذب و زور نیست

گیرم این وحی نبی گنجور نیست

هم کم از وحی دل زنبور نیست