گروهی ز دیوان دستور او

به حکمت نبشتند منشور او

جهاندیده‌ای بود دستور او

جهان روشن از رای پر نور او

تنگ بود غار تو با غور او

هیچ بود عمر تو با دور او

عالمی روشن شده از نور او

و آنکه هست انسان کامل پور او

مرتضی روشن شده ازنور او

مظهر نور ولایت پور او

راه روشن ساختم از نور او

چون ندیدی تو شدی مهجور او

آن یکی گفت ای دلت پر شور او

خیز تا با تو نمایم گور او

خلق چندان جمع شد بر گور او

مو کنان جامه‌دران در شور او

پنج حسی از برون میسور او

پنج حسی از درون مامور او

او به او یعنی به نور نور او

نور او اَعْنی به حق دستور او

دگر شد یکی پاک دستور او

همانا درخشنده بد نور او

عالم منور است به نور حضور او

خوش روشن است دیدهٔ مردم به نور او

جام جهان نماست که داریم در نظر

در وی چو بنگریم نماید ظهور او

ما و شرابخانه و رندان باده نوش

[...]

چشم عالم روشن است از نور او

ناظر او نیست جز منظور او

او ظهوری کرد و ما پیدا شدیم

غیر او خود نیست این مشهور او

در ولایت ما حکومت می کنیم

[...]

عین او بنگر به عین نور او

تا که باشی ناظر و منظور او

چشم عالم روشن است از نور او

ناظر او نیست جز منظور او

دل را حضور نیست دمی بی حضور او

خرم دلی که شاد بود با سرور او

پویندگان وادی ایمن توقُّفی

باشد که لمعه ای بدرخشید ز نور او

سالک به اهتمام ارادت وصال یافت

[...]

قاف تا قاف امتداد دور او

تا به پشت گاو و ماهی غور او

انوری کو و دل انور او

حکمت شعر خردپرور او

خاک بر فرق وی و بر نور او

ای تفو بر او و چشم کور او

از لطافت کس نیاید غور او

وز غیوری کس نداند طور او