دلیر و سرافراز و کنداور است

ولیکن سلیحش نه اندرخور است

سفله جهان، ای پسر، چو چشمه شور است

چشمهٔ شور از در نفایه ستور است

خانهٔ تاری است این جهان و بدو در

ره‌گذر دیده نی چو دیدهٔ مور است

فردا جانت به علم زور نماید

[...]

قوت روح خون انگور است

تن پر از فتنه گشت و معذور است

آن نبید اندر آن قدح که به وصف

جان در جسم و نار در نور است

همچو زنبور شد زبان گز و باز

[...]

روزگار عصیر انگور است

خم ازو مست و چنک مخمور است

خیز تا سوی باغ بشتابیم

کز می و میوه اندر او سور است

سیب سیمین سلب چو گوی بلور

[...]

همان نامه کش نام شاه آور است

به گوینده بر آفرین درخور است

چو دل با زبان گشت یکتا و راست

رسیدی به کام و دو گیتی تو راست

زان در افواه خلق مذکور است

سخن من‌، که از طمع دور است

در صحیفهٔ کلام مسطور است

نقش و آواز و شکل ازو دور است

آینهٔ صورت از صفت دور است

کان پذیرای صورت از نور است

علم بی‌حلم شمع بی‌نور است

هردو باهم چو شهد زنبور است

آسمان و زمین به جمله وراست

هرچه خود خواستست حکم او راست

عقل از آن نامدار مشهور است

که در آن کارگاه مزدور است

بذل او بر بگیر مقصور است

لفظ او از چنین کنم دور است

از نور به نور، منزلی بس دور است

کاین نور ز ظلمتست و آن از نور است

توحید و یگانگی برون از نور است

آنکس که نداند این سخن معذور است

سخت بسته چو راه گوش کر است

ناگشاده چو دیده کور است

نا بسوده چو گوهر صدف است

نا گرفته چو قلعه غور است

گوئی از بی فضائی و تنگی

[...]

شب اگرچه سیاه و دیجور است

از رخانت چو نور بر نور است

صبوری از طریق عشق دور است

نباشد عاشق آن کس کو صبور است

هنوزت در سر از شاهی غرور است

دریغا کاین غرور از عشق دور است

آن سایه نه کز چراغ دور است

آن سایه که آن چراغ نور است

زان آتش اگرچه پر ز نور است

ایمن بود آن کسی که دور است