زن پاک‌تن را به آلودگی

برد نام و آرد به بیهودگی

گهر جُست نتوان به آسودگی

بوَد نقره محتاج پالودگی

گراینده بومش به آسودگی

فرو شسته خاکش ز آلودگی

کمر بسته جانت به آسودگی

قبای تنت دور از آلودگی

ندانم درین راه کمبودگی

هلاکم دواند به آسودگی

به رنجی که خسبد بر آسودگی

به عشقی که پاکست از آلودگی

نیست درین پاکی و آلودگی

خوش‌تر از آسودگی‌، آسودگی

جانم آلودست از بیهودگی

من ندارم طاقت آلودگی

دل درین دریای پر آسودگی

می‌نیابد هیچ جز گم بودگی

همچنین می‌رو بدین آسودگی

تا رسی در عالم گم بودگی

ماییم شسته زآب می دست از همه آلودگی

سوده سری در پای خم وز درد سر آسودگی

وقتی به عشق نیکوان بودم ز بودخویش گم

و اکنون به خود درمانده ام خوش وقت آن گم بودگی

تا سر به بالینم ز تو بر بستر بی بستری

[...]

چون سگ مسلخ همه آلودگی

خوی او ز آلودگی آسودگی

دامن جان درکش از آلودگی

نیست در آلودگی آسودگی

کشم سر به جلباب گم بودگی

ز گم بودگی یابم آسودگی

بر روی یار اغیار را چشمی به آن آلودگی

غلطان به خاک احباب را اشگی به آن پالودگی

مجنون چو افشاند آستین بر وصل تا روز جزا

دامان لیلی پاک ماند از تهمت آلودگی

نازش برای عشوه ای صد لابه می‌فرمایدم

[...]

چون کوه غم تاب آورد جسمی بدین فرسودگی

غم بر نتابد بیش ازین باید تن فرمودگی

نی ناله‌ای نزدیک لب نی گریه‌ای در دل گره

یارب نصیب من مکن اینست اگر آسودگی

گفتی به عشق دیگری آلوده‌ای تهمت مکن

[...]

کی بود در راه عشق آسودگی؟

سر به سر درد است و خون آلودگی

ای همه چون معصیت آلودگی

عمر تو آلایش بیهودگی

شستم ز می‌در پای خم، دامن ز هر آلودگی

دامن نشوید کس چرا، زابی بدین پالودگی

می‌گفت واعظ با کسان، دارد می و شاهد زیان

از هیچکس نشنیده‌ام حرفی بدین بیهودگی

روزی که تن فرسایدم در خاک و جان آسایدم

[...]

در آنجا نشانی نه ز آلودگی

ز پاکی تن، دل در آسودگی