چو از خون در و دشت آلوده شد

ز کشته به هر جای بر توده شد

چو از جنگ آن لشکر آسوده شد

بلشکر گه شاه پرموده شد

چو از بار آهن برآسوده شد

خورش جست و می چند پیموده شد

ز بس جان که از مرگ پالوده شد

تنش سست و چنگال فرسوده شد

چو تیغ وی از تارک آلوده شد

سپه بر در شهر بر دوده شد

چو عقد سپه برهم آموده شد

دل خان خانان برآسوده شد

هرک در دریای کل گم بوده شد

دایما گم بودهٔ آسوده شد

دل که او مشغول این بیهوده شد

زوچه آید چون سخن فرسوده شد

هم تن زندانیم آلوده شد

هم دل محنت کشم فرسوده شد

کز شکیبایی دلم فرسوده شد

نقد عمرم در سر نابوده شد

تا به خط از زلف کار دل فتاد آسوده شد

راهرو آسوده گردد راه چون پیموده شد

چهره خندان او تا در گلستان جلوه کرد

بلبلان را در نظر گل چهره نگشوده شد

صحبت زاهد مرا خاموش کرد از حرف عشق

[...]

خویش را از دست دادم روی او بنموده شد

شد مرا نابوده بوده، بوده‌ام نابوده شد

هم تو راهی هم تو ره رو خویش را طی کن برس

آن رسد در حق که او از خویشتن آسوده شد

کام عمر آن یافت کاندر راه طاعت صرف کرد

[...]

مرد آن باشد که چون او را رهی بنموده شد

در همان ساعت بیای همتش پیموده شد

مرد آن باشد که چشم و گوش و دست و پای او

جمله در راه خدا بهر خدا فرسوده شد

مرد آن باشد که دنیای دنی را چون شناخت

[...]

ای بسی نابودنیها بوده شد

در پلیدیها بسی آلوده شد

جامه با تن گر نجس آلوده شد

آن نمازت فاسد و بیهوده شد

شخص شقاق و شیطنت شد به جهنم از جهان

شکر خدا که زین قضا دولت دین فزوده شد

رسته شرک و شید و شک گشت کساد حبذا

شغل شقا تباه ماند امر نفاق روده شد

خیل عناد را به رخ شست فرو غبار غم

[...]

چو بینیش بر خاک ره سوده شد

زبانش به خیرات بگشوده شد

حاصل ترکان و افغانان از او بدروده شد

هم به ملک شه هراه و قندهار افزوده شد