چو بازوی مردان نپیموده ای

از آن بازوی خویش بستوده ای

بسی گرد گیتی بپیموده ای

به یک روز،جایی نیاسوده ای

در اندازهٔ من غلط بوده‌ای

به بازوی بهمن نپیموده‌ای

گر نبینی کور باطن بوده‌ای

همچو کوران درجهان فرسوده‌ای

چون به کار خویش حاضر بوده‌ای

آب روی خویش را افزوده‌ای

روز و شب هم صحبت او بودهای

روز و شب در صحبتش آسودهای

تا تو در حسن و جمال افزوده‌ای

دل ز دست عالمی بربوده‌ای

در جهان این شور و غوغا از چه خاست؟

گر جمال خود به کس ننموده‌ای

گوی در میدان حسن افگنده‌ای

[...]

تا زخوبی دل ز من بربوده‌ای

کمترک بر جان من بخشوده‌ای

تا مرا بر خویش عاشق کرده‌ای

روی خوب خود به من ننموده‌ای

بر من مسکین نمی‌بخشی، مگر

[...]

ای مهی کاندر نکویی از صفت افزوده‌ای

تا بسی درهای دولت بر فلک بگشوده‌ای

ای بسا کوه احد کز راه دل برکنده‌ای

ای بسا وصف احد کاندر نظر بنموده‌ای

جان‌ها زنبوروار از عشق تو پران شده

[...]

گوهر دیده کجا فرسوده‌ای

پنج حس را در کجا پالوده‌ای

مثنوی را چون تو مبدا بوده‌ای

گر فزون گردد توش افزوده‌ای

گفت ای شیدا تو ابله بوده‌ای

ابلهی وز عاقلان نشنوده‌ای

چون زن صوفی تو خاین بوده‌ای

دام مکر اندر دغا بگشوده‌ای

تو به زیر او چو زن بغنوده‌ای

ای فلان تو خود مخنّث بوده‌ای

پوستها بر پوست می‌افزوده‌ای

لاجرم چون پوست اندر دوده‌ای

در دو عالم تو مرایی بوده‌ای

در دو عالم تو چنین بیهوده‌ای

ای شمع اگر نه محنت عشق آزموده ای

از راه دیده راز دلت چون نموده ای

پروانه را بسوختی و یافتی جزا

تخمی که کاشتی بر آن خود دروده ای

از عاشقان تو رسته تری زانکه روزها

[...]

به ناراستی دامن آلوده‌ای

به ناداشتی دوده اندوده‌ای

ز آب ملاحت که رخ آلوده ای

وانکه نمک بر جگری سوده ای

داد لبت بوسه و رنجه شدی

بازستان، گر تو نفرموده ای

بشنو از اروح شهیدان عشق

[...]

گرچه به هر سخن دلم از تن ربوده‌ای

با این همه بگوی، که جانم فزوده‌ای

چشمت به غمزه بردن دل‌ها نمونه‌ای‌ست

تا تو بدین بهانه چه دل‌ها ربوده‌ای!

رویت درون پرده و صد پرده چاک از او

[...]