بدانست کان کار بی‌سود شد

سر تاج شاهی پر از دود شد

در عالم از سخای تو موجود جود شد

چوب از کفت به طالع مسعود عود شد

هرچه بودش، سر به سر نابود شد

ز آتش سودا دلش چون دود شد

در ره عشق تو هر چم بود شد

کفر و اسلام و زیان و سود شد

نیم سارخکی چو در نمرود شد

مغز آن سرگشته دل پر دود شد

هرکه دارد عدل او محمود شد

در دوعالم مقصد و مقصود شد

تا ایاز آمد بر مقصود شد

در پناه سایهٔ محمود شد

طاعت و ایمان کنون محمود شد

بعد مرگ اندر عیان مردود شد

شکر حق را کان دعا مردود شد

من زیان پنداشتم آن سود شد

زان غنا و زان غنی مردود شد

که ز قدرت صبرها بدرود شد

این عوان در حق غیری سود شد

لیک اندر حق خود مردود شد

از برای چشم بد مردود شد

وز برون آن لعل دودآلود شد

این بود آن لحظه کو خشنود شد

من چه گویم چونک خشم‌آلود شد

چو کیسه به سیم و زر آگنده‌است

دل کیسه‌داران پراکنده است

سینه پر کینه دل پر از وسواس

کرد ضایع به گفتگوی انفاس

دل که به آن رشحه غم‌اندود شد

بود کبابی که نمک‌سود شد

خورشید از نمود رخت بی نمود شد

آتش زبس که سوخت ز شوق تو، دود شد

از بس که منع دیدن یاران کند مرا

چشم من از تپانچه ی مژگان کبود شد

در طالعم نبود، ازان وصل رو نداد

[...]

ز خودبینی، ابلیس مردود شد

کف خاک افتاده مسجود شد

چونکه بیند خویش را مردود شد

از در مولای خود مطرود شد

آن ابلیس از امتحان مردود شد

طاعت صدقرن او نابود شد

ای دریغا تخممان نابود شد

اجتهاد و سعیمان مردود شد