دل شاه کاووس ازان تنگ شد

که از بزم رایش سوی جنگ شد

دل گرگسار اندران تنگ شد

روان و زبانش پر آژنگ شد

دل کهرم از پاسبان تنگ شد

بپیچید و رویش پر آژنگ شد

دل شاه ایران بدان تنگ شد

بروها و چهرش پر آژنگ شد

به قیصر بر از کین جهان تنگ شد

رخ نامدارانش بی‌رنگ شد

به خانه درآی ار جهان تنگ شد

همه کار بی‌برگ و بی‌رنگ شد

ز کار گذشته دلش تنگ شد

بپیچید و رویش پر آژنگ شد

دل موبد موبدان تنگ شد

رخانش ز اندیشه بی‌رنگ شد

چو خسرو بدید آن دلش تنگ شد

رخانش ز اندیشه بی‌رنگ شد

چو خورشید گردنده بی‌رنگ شد

ستاره به برج شباهنگ شد

ازان سرد گفتن دلش تنگ شد

رخانش ز اندیشه بی‌رنگ شد

خور و خواب و آرامگه تنگ شد

تو گفتی که روی زمین سنگ شد

بریشان چو راه علف تنگ شد

سپهبد سوی چارهٔ جنگ شد

رخ شاه بر گاه بی‌رنگ شد

ز تیمار بیژن دلش تنگ شد

ز خونش دل خاک بیرنگ شد

ز سستی جهان بر دلش تنگ شد

چنان با دلش مهر در جنگ شد

که برجانش جای خرد تنگ شد

چو بشنید مهراج دلتنگ شد

از اندیشه رویش پر از رنگ شد

ز هر سو چو بر وی جهان تنگ شد

به زنهار نزد شه زنگ شد

رخ شاه از انده پر آژنگ شد

ز کرده پشیمان و دلتنگ شد

بر افریقی از غم جهان تنگ شد

دگر ره سوی چاره جنگ شد