ابا خوبی و با نغزی و رنگش

برآمد سی و شش مثقال سنگش

ستنبه دیو مهر آمد به جنگش

بزد بر دلش زهر آلوده چنگش

به چشم عاشقان آید سرین گرد گلرنگش

زهی خفتنگه نرمش زهی خارشگه تنگش

صفات . . . ن آن کودک چه گویم خود، که آن کودک

همه . . . نست و . . . ن و . . . ن ز پایش تا شتا لنگش

ندانم تا چه خواهد شد به سال بیست کاندر ده

[...]

چو به خنده بازیابم اثر دهان تنگش

صدف گهر نماید شکر عقیق رنگش

بکنند رخ به ناخن بگزند لب به دندان

همه ساحران بابل ز دو چشم شوخ و شنگش

اگر از قیاس جان را جگر آهنین نبودی

[...]

شب از درویش بستد جای تنگش

به نامحرم رسید آواز چنگش

خدنگی رُسته از زین خدنگش

که شمشاد آب گشت از آب و رنگش

به دریا ماند موج نیل رنگش

که در دل بود هم در هم نهنگش

تا باز رهم ز نام و ننگش

آزاد شوم ز صلح و جنگش

همه یاقوت‌ِ سرخ بُد سنگش

سرخ گشته خدنگش از رنگش

زلف دلبر گرفت چون چنگش

در بر آورد چون دل تنگش

آیینه بیار است خط چون زنگش

دل گشت فراخ از دهان تنگش

نقش از پری و رنگ ز گل بر بودست

خورشید منقش و مه گلرنگش

ای زلف توی که با همه نیرنگش

می بوسه دهی بر آن لب می رنگش

آن غمزۀ او نه بس حریفست، مکن

بازی فراخ با دهان تنگش

بکشم به ناز روزی سر زلف مشک رنگش

ندهم ز دست این بار، اگر آورم به چنگش

سر زلف او بگیرم، لب لعل او ببوسم

به مراد، اگر نترسم ز دو چشم شوخ شنگش

سخن دهان تنگش بود ار چه خوش، ولیکن

[...]

نرسد به هر زبانی سخن دهان تنگش

نه به هر کسی نماید رخ خوب لاله رنگش

لب لعل او نبوسد، به مراد، جز لب او

رخ خوب او نبیند به جز از دو چشم شنگش

لب من رسیدی آخر ز لبش به کام روزی

[...]

آن مطرب ما خوشست و چنگش

دیوانه شود دل از ترنگش

چون چنگ زند یکی تو بنگر

کز لطف چگونه گشت رنگش

گر تنگ آیی ز زندگانی

[...]

دلم را برد زلف مشک رنگش

چه چاره تابرون آرم ز چنگش

بوده تیره شبان دلگیراز آن روی

دلم بگرفت زلف تیره رنگش

به ناخن گررگ جانم زند دوست

[...]

نبود خلاص ما را ز دو چشم شوخ شنگش

که چو در کرشمه آید گذرد ز جان خدنگش

هوس شکار دارد منم از جهان و جانی

وگرم هزار باشد نبرم یکی ز چنگش

همه را خیال بودی که مگر دهن ندارد

[...]

شبی از مجلس مستان برآمد ناله چنگش

رسد از غایت تیزی به‌گوش زهره آهنگش

چو بشنودم سماع او، نگردد کم نخواهد شد

ز چشمم ژاله اشک و ز گوشم ناله چنگش

چگونه گلستان گوید کسی آن دلستانی را

[...]

به مطرب شبه چه خوش میگفت چنگش

خوشا می کز لب ساقیست رنگش

چو ساغر رفته بود از دست مطرب

به صد تصنیف آوردم به چنگش

چه بیم از محتسب بیمم ز شیشه است

[...]

که گرنه بر شکم می‌بست سنگش

ندیدی کس به دیگر جا درنگش