که من بر دل پاک شیون کنم

به آید که از دشمنان زن کنم

مگر بخت و رای تو روشن کنم

بر ایشان جهان، چشمِ سوزن کنم

بر جمالش چشم و جان روشن کنم

با وصالش دست در گردن کنم

چو همچون زنان حله در تن کنم

به مردی کجا دفع دشمن کنم؟

طوافی برین سبز گلشن کنم

بر ایوان قصرش نشیمن کنم

من که با یاد رخت آن آستان مسکن کنم

کی به عمر خویشتن یاد گل و گلشن کنم

دیده روشن می شود از صورت زیبای تو

ور کسی انکار این معنی کند روشن کنم

غمزه شوخت به خونریزم کشد تیغ جفا

[...]

کنج تاریک غمت را تا به کی مسکن کنم

باشد از شمع رخت آن خانه را روشن کنم

گر توان کردن می گلرنگ در کوی تو نوش

خار در چشمم اگر یاد گل و گلشن کنم

دشمن جان خودم کز تو به لاف دوستی

[...]

آوردم از مو قلم چون شرح ضعف تن کنم

ور ز جان سختی نویسم خامه از آهن کنم

کلبه‌ام هرگز چراغ از تیره‌روزی‌ها نداشت

در دم آخر عجب گر خانه را روشن کنم

کی بود کو را بیابم واگذارم خویش را

[...]

به میخانه شاگردی دن کنم

چو ساغر به می چشم روشن کنم

چو من سینه از باده روشن کنم

به جای گل آتش به دامن کنم

شد وقت آنکه باز هوای چمن کنم

آمد بهار و فکر شراب کهن کنم

حاشا که با جمال جهانگیر عارضت

نظاره جانب گل و برگ سمن کنم

در دوزخ از خیال توام دست میدهد

[...]

تا سیر سرو و سوری آن سیم تن کنم

حاشا که یاد سرو و هوای سمن کنم

هر کین که می کشد فلک از من ولی دگر

محکم به مهر آن مه پیمان شکن کنم

صد پیرهن قبا کنم امروز تا شبی

[...]

هر گه به سیر لاله نظر در چمن کنم

یاد از علی اکبر گلگون کفن کنم

اوراق گل چو بنگرم آمود خاک و خون

نسبت به نعش قاسم خونین بدن کنم

شاخی چو سبز و تازه ز نخلی فتد جدا

[...]

در مقامش مر تو را روشن کنم

حق تواند کرد این نه من کنم

تو مزن دم کار هِل تا من کنم

بر تو آتش، جنّت و گلشن کنم

چند در این لانه، نشیمن کنم

خیزم و پرواز بگلشن کنم