بشد رامین و در گوراب زن کرد

پس آنگه مژدگان نامه به من کرد

چه دانی زین بتر کاو رفت و زن کرد

پس آنگه مژده را نامه به من کرد

ملک پرورده زیر دامن کرد

جان نگهداشتن به آهن کرد

سایل آز را چو قاورن کرد

پنبه از گوش بخل بیرون کرد

حسن فرمانِ آن گبر کهن کرد

بزرگان را گواه آن سخن کرد

گهی نام تو نام خویشتن کرد

گه اسم خویش اسم ما و من کرد

بشفقت ترک کار خویشتن کرد

ز موزه دلو و از چادر رسن کرد

چه گویم آنچه او با خویشتن کرد

که عالم گور و پیراهن کفن کرد

سپاهی همچو دریا انجمن کرد

جهانی در جهانی موجزن کرد

عشق او را چو خانه روشن کرد

خاندانش جهان مزین کرد

چو بر جانم فراقش تاختن کرد

مرا شوریدهٔ هر انجمن کرد

در ماتم تو دهر بسی شیون کرد

لاله همه خون دیده در دامن کرد

گل جیب قبای ارغوانی بدرید

قمری نمد سیاه در گردن کرد

عزیز از طفل چون گوش سخن کرد

روان تفتیش حال پیرهن کرد

مجنون چو سماع این سخن کرد

زو قطع امید خویشتن کرد

بیخود شده بودم چو سخن یار بمن کرد

کو واقف حالی؟ که بپرسم چه سخن کرد

دزدید نهانم دل و نگذاشت بفریاد

فریاد که دزدیده کسی غارت من کرد

هر خون که بخاک از جگر سوخته ام ریخت

[...]

دی نظر دیده بر آن نعل سم توسن کرد

صیقلی دید که آیینه جان روشن کرد

دوست شد یارم و یاران بمن اغیار شدند

دوست بنگر که همه خلق جهان دشمن کرد

این نه آن بود که شد همسخنم وقت وداع

[...]

یکی ترک دیار خویشتن کرد

بترکستان شد و آنجا وطن کرد

شمع این مسئله را بر همه‌کس روشن کرد

که تواند همه شب گریهٔ بی‌شیون کرد

زود رفت آنکه ز اسرار جهان آگه شد

از دبستان برود هر که سبق روشن کرد

ناله گفتم دل صیاد مرا نرم کند

[...]

وداع دولت و مال و وطن کرد

ز راه جنگل آهنگ دکن کرد

غریبی را به من عشقت وطن کرد

بیابان را به چشم من چمن کرد

چرا ای شمع خاموشی به بزمش

زبانت هست، می باید سخن کرد

چه حاصل شمع را از تاج زرین

[...]