ز گشّی بر فلک بردی تن خویش

ز عُجْب آتش زدی در خرمن خویش

چه بد بود این که کردم با تن خویش

چرا گشتم بدین سان دشمن خویش

بسا روزا که من دیدم تن خویش

ز بس خواری به کام دشمن خویش

گوهر روح بود خواجه وزیر

لیک محبوس مانده در تن خویش

چون تنش روح گشت تیز چنو

باز پرید سوی معدن خویش

ای بر آتش نهاده خرمن خویش

باد بر داده سقف گلشن خویش

زنده آنجایگه مبر تن خویش

آب حیوان مده به دشمن خویش

کوه و صحرا گرفت مسکن خویش

بی‌خبر گشته از غم تن خویش

عادلانیم لیک با فن خویش

بند برداشتیم از تن خویش

جان نپرد به سوی معدن خویش

تا نگردی پیاده از تن خویش

منم آن گشته غایب از تن خویش

بی‌خبر از ستیز و از من خویش

از رهی اوفتاده سوی رهی

که ندانم شدن به معدن خویش

کودکان داشتم چو حور و پری

[...]

در بستان دوش از غم و شیون خویش

می‌گشتم و می‌گریستم بر تن خویش

آمد گل سرخ و چاک زد دامن خویش

و آلود به اشکم همه پیراهن خویش

در بستان دوش از غم و شیون خویش

میگشتم و میگریستم بر تن خویش

آمد گل سرخ و چاک زد دامن خویش

والود باشکم همه پیراهن خویش

کمندی کرده گیسوش از تنِ خویش

فکنده در کجا؟ در گردن خویش

مدان آن دوست را جز دشمنِ خویش

که یابی چشم او بر روزن خویش

ای رحم نکرده بر تن خویش

وآتش زده بر به خرمن خویش

مکن ار نیستی تو دشمن خویش

خون من‌ِ بی‌گنه به گردن خویش

گور جست از برای مسکن خویش

آهو افکند لیک از تن خویش

چو خوش آتش زدی در خرمن خویش

ندانی آنچ کردی با تن خویش

ز دست این دل پر شیون خویش

همی پیچم چو دست اورنجن خویش

ز بس خون کو فشاند از دشمن خویش

خلوقی کرد جوشن بر تن خویش