خوشا قدح نبیذ بوشنجه

هنگام صبوح، ساقیا، رنجه

نه نرد و نه تخته نرد پیش ما

نه محضر و نه قباله و بنجه

نظاره به پیش در کشیده صف

[...]

قلم را سر برون دادم ز پنجه

بماندم همچو کاغذ در شکنجه

نه ز رد خسی دلش رنجه

نز قبول کسی قوی پنجه

ور به هر پنج تا بیش پنجه

دستش از تافتن کنی رنجه

کانچه آید ازان کف و پنجه

حاش لله که کس شود رنجه

روبهانیم ز خاری رنجه

وای اگر شیر زند سر پنجه

دستش از بازوی خذلان رنجه

زده در دامن حرمان پنجه

به پنج انگشت مه را برده پنجه

ز زور پنجه مه را کرده رنجه

چو ماندی پس ازان ده سخت پنجه

طپانچه کردیش رخساره رنجه

به سوی فرق نازک برد پنجه

ز زور پنجه آن را ساخت رنجه

چو رفت از دست بیرون زور پنجه

مکن خود را به زور پنجه رنجه

از بس که شد از شکاف رنجه

شد پاشنه شاخه ها چو پنجه

بهر ادبش گشاد پنجه

گل را به طپانچه ساخت رنجه

چون یک دو سه روز بود رنجه

مسکین به شکنج این شکنجه

سپاهش گو مشو زین بیش رنجه

که خصمش رفت سوی تون و تنجه

هر که با شیر حق زند پنجه

پنجهٔ خویشتن کند رنجه

به جانت درزند از ناز پنجه

کشد زلفش دلت را در شکنجه

اگر آهن دلی پولاد پنجه

نه از کار و نه از بیداد رنجه

چنین گویند کن پولاد پنجه

که بود از پنجه‌اش پولاد رنجه

به سنگت هست چون پولاد پنجه

و یا چون سنگی از پولاد رنجه