ای تیغ تو ملک عجم گرفته

انصاف تو جای ستم گرفته

اقبال جناب ترا گزیده

باقی جهان جمله کم گرفته

پشتی شده در نیک و بد جهان را

[...]

زهی زلف تو خم درخم گرفته

غم عشق تو در عالم گرفته

لبت در بوسه دادن گاه خلوت

طریق عیسی مریم گرفته

سر زلفت چو انگشت محاسب

[...]

مژه چون کاس چینی نم گرفته

میان چون موی زنگی خم گرفته

زمین از بار آهن خم گرفته

هوا را از روا رو دم گرفته

عصا در دست و پشتش خم گرفته

چو ابر از گریه چشمش نم گرفته

یکی دریاست زو علم گرفته

همه موجش دل آدم گرفته

بهمّت هر دو عالم کم گرفته

ولی نورش همه عالم گرفته

کمند عنبرینش خم گرفته

گل صد برگ او شبنم گرفته

ز یکسو بوی می عالم گرفته

ز یکسو روی گل شبنم گرفته

مهش با مشک تر درهم گرفته

چو ماه نو قد او خم گرفته

تویی فارغ ز من عالم گرفته

منم غوّاص دریا دم گرفته

منم مویی ره عالم گرفته

تویی مویی ز عالم کم گرفته

چو صیت اوست در عالم گرفته

نمود ذات او همدم گرفته

زهی نورت همه عالم گرفته

از آن یک پرتوی آدم گرفته

یکی گنجست در عالم گرفته

از اول صورت آدم گرفته

ز بار دل صنوبر خم گرفته

گل سوری ز ماتم غم گرفته

ز فرش اطلس تن مانده تنها

مبدل کرده اطلس را به خارا

به زاری گفت ای شمع شب افروز

[...]

زهی صیت حسن تو عالم گرفته

زبار غمت پشت جان خم گرفته

بپروانه شعله شمع رویت

چو خورشید اطراف عالم گرفته

زانفاس عیسی عشق تو هر دم

[...]

جهاندار فرمان روا شاه اکبر

که ملک از پدر تا به آدم گرفته

دو عالم جگر تشنه سیراب گشته

نگینی کز انگشت از نم گرفته

ز ایثار زر بس عرق کرده دستش

[...]

بتی دارم از اهل دل رم گرفته

به شوخی دل از خویشتن هم گرفته

ز سفاک گفتن چو گل برشکفته

درین شیوه خود را مسلم گرفته

رگ غمزه از نبش مژگان گشوده

[...]