الهی، از خودم بستان و گم کن

به نور پاک بر من اشتلم کن

شماره ز پیلان جنگی مکن

قلم درکش و بار سنگین مکن

ای سنایی قدح دمادم کن

روح ما را ز راح خرم کن

لحن را همچو «لام» سر بفراز

جام را همچو «جیم» قد خم کن

خشکسالیست کشت آدم را

[...]

همهٔ خود ز خویشتن کم کن

وآنگه آن دم حدیث آدم کن

آن مروّض کن این مُعلّم کن

پس درآی و حدیث آدم کن

ای سنائی بیا و قد خم کن

باد بوق مرا به . . . ن کم کن

بسر بوق من فرودم تیز

بدهان دهل دمادم کن

خود بی تیز را دمادم دم

[...]

زین دو موضع به ما تنسّم کن

چون از این درگذشت پی گم کن

به صدق خویش دین را محترم کن

به انگشتی مه گردون قلم کن

خداوندا باو فضل و کرم کن

برو علم معانی خوان و دم کن

چون ملایک سجود آدم کن

ور نه بر جان خویش ماتم کن

کز برای خاطر من عزم کن

یادگاری دوستان را نظم کن

تردد در میان خلق کم کن

چو مردان روی بر دیوار غم کن

ساقی می باقی ده، عقل از سر ما کم کن

سرمایهٔ شادی را، قوت دل پر غم کن

از چهره شبستان را، بتخانهٔ چین گردان

وز باده صراحی را، سرچشمهٔ زمزم کن

گَرد در میخانه، در چشم ممالک زن

[...]

زاری من شنو تکلم کن

گریه من نگر تبسم کن

قدوه ز مقیم آن حرم کن

سر در ره اقتدا قدم کن

زنهار که بد گفتن کس ورد مکن

وین آتش شر قرین گوگرد مکن

دانی که همیشه میجهد برق بلا

پس خر من فتنه گرد خود گردم مکن

همچو گل بر رخسش تبسم کن

به سخن‌های خوش تکلم کن

الهی، شیوه احسان کرم کن

مرا در عالم احسان علم کن

الهی، شیوه صبرم کرم کن

مرا در کار خود ثابت قدم کن

پشت دست از حسرت دینار با دندان مکن

دل بکن از جیفه دنیا، و چندین جا مکن

از برای سبزه یی، نخلی ز پا نتوان فگند

بهر برگ عیش، از دل ریشه ایمان مکن

پست خلقی مشکن، ای ظالم برای یک شکم

[...]