از ساحت دل غبار کثرت رفتن

به زانکه به هرزه دُرّ وحدت سفتن

مغرور سخن مشو که توحید خدا

واحد دیدن بود نه واحد گفتن

عشق آن صفتی نیست که بتوان گفتن

وین دُرّ به سر الماس نشاید سفتن

سوداست که می‌پزیم والله که عشق

بکر آمد و بکر هم بخواهد رفتن

اشتربان را سرد نباید گفتن

او را چو خوشست غریبی و شب رفتن

همی بایدش درد دل نهفتن

نیارد راز خود با کس بگفتن

نبایستم ترا آن زشت گفتن

نهانت را ببایستم نهفتن

که دل دارد کنامش را شکفتن‌؟

که یارد بچگانش را گرفتن‌؟

سخنها کان مرا بایست گفتن

به نام خویش و نام تو نهفتن

گناهِ بوده بر مردم نهفتن

بسی نیکوتر از نابوده گفتن

چو شاهت راز ما فرمود گفتن

ز دیگر کس چرا باید نهفتن

به خواهش باد را نتوان گرفتن

فروغ خور به گل نتوان نهفتن

نیارست ایچ کس او را بگفتن

همه کس رای دید آن را نهفتن

جهان او داند از خصمان گرفتن

دل افروز آمدن پیروز رفتن

از او نارد دل خصمان شگفتن

وزو گیرد گل دولت شکفتن

دل دشمن بتیر درد سفتن

[...]

با کس غم تو بیش نخواهم گفتم

وین در دو دیده هم نخواهم سفتن

مهر تو ز دل پاک بخواهم رفتن

بر بستر صبر خوش بخواهم خفتن

از چشم من ار سرشک بتوان رفتن

بس در گرانمایه که بتوان سفتن

ور بی تو بود هیچ به نتوان خفتن

کاری باشد چنانکه نتوان گفتن

شاهد حق روانش در خفتن

نایب حق زبانش در گفتن

می نداند که اوست در رفتن

ساحل آسوده است از آشفتن

در سخن دُر ببایدت سفتن

ورنه گُنگی به از سخن گفتن

شد حرام از برای دُر سفتن

جز ورا برملا سخن گفتن

آیا گهر وصل تو یارم سفتن

راه تو امیدوار یارم رفتن

می‌روشن و حجره خالی و موسم گل

ای گلبن نو شکفته یارم گفتن

اشتربانرا سرد نباید گفتن

او را چو خوش است غریبی و شب رفتن