به چشم خویش دیدم هر چه گفتم

شنیده نیز بسیاری نهفتم

من این ننگ از تو بسیاری نهفتم

چو بیچاره شدم با تو بگفتم

کنون حالش همی از تو نهفتم

ازیرا با تو این بیهوده گفتم

ستمهای تو با یزدان بگفتم

در آن زاری و دل تنگی بخفتم

شب من دوش چونان بُد که گفتم

مگر بر سوزن و بر خار خفتم

بر آتش اگر بی تو نخفتم خفتم

با انده اگر بی تو نجفتم جفتم

صبری که ز دل همی نرفتم رفتم

این که همه هر چه می نگفتم گفتم

من ز روی نصیحت این گفتم

آمدم پند دادم و رفتم

گفت کای پیرزن خطا گفتم

کز حدیث تو من برآشفتم

گرچه بی تو در آتش نفتم

به خدایت سپردم و رفتم

چو پیلان راز خود با کس نگفتم

چو پیله در گلیم خویش خفتم

ز جوش خونِ دل چون باز گفتم

شبت خوش باد و روزت خوش که رفتم

آنچ ازو نیم‌گفته بُد‌، گفتم

گوهر نیم‌سفته را سفتم

ای پسر هان و هان تو‌را گفتم

که تو بیدار شو که من خفتم

پیش از این گر چو غافلان خفتم

اینک اینک به ترک آن گفتم

اندکی خوردم اندکی خفتم

در همه حال شکر می‌گفتم

در به زنجیر کن ترا گفتم

تا چو زنجیریان نیاشفتم

لیک من چون ضمیر ننهفتم

با تو احوال خویشتن گفتم

مگر ناگفتنی چیزی بگفتم

که می‌بایست آن اندر نهفتم

چو مستی حیرت خود باز گفتم

چو مشتی خاک زیر خاک خفتم

چه میگویم که هر بیتی که گفتم

چو گل از شادی او برشکفتم