به جا آریم هر یک نام و کوشش

که تا خود چون کند دادار بخشش

گه پریشان کرد زلف سرکشش

گاه گم شد در دو جادوی خوشش

داغها بر جان او از نازشش

مرد و زن نالیده‌اند از نالشش

هر کاو زخری سبزک آید خورشش

بر مرگ مفاجا بود آخر کنشش

آن کس که همی می هلد و سبزه خورد

بر گردن من خون چنان کس بکشش

پارسی گوییم یعنی این کشش

زان طرف آید که آمد آن چشش

ابر را گوید بِبَر جای خوشش

هم تو خورشیدا به بالا بر کشش

از فسون و از سخنهای خوشش

از سرش بیرون کن و اینجا کشش

چون درازی جنگ آمد ناخوشش

فیصل آن هر دو آمد آتشش

داد داد حق شناس و بخششش

عکس آن دادست اندر پنج و شش

بسوزاندم هر شبی آتشش

سحر زنده گردم به بوی خوشش

همی رنجم از طلعت ناخوشش

مبادا که در من فتد آتشش

به تدریج ساکن کند خوش خوشش

بکوشد مگر کم کند آتشش

شکر شوری از شهد شکر وشش

گهر آب از آن لعل چون آتشش

گهر بار شد لعل گوهرکشش

شکر ریز شد شهد شیرین وشش

خدنگی بر آورد از ترکشش

بزد بر بر و سینه ابر شش

در درون افتاد ازین غم آتشش

وقت شد زین حال ناخوش ناخوشش

گشته گردآلود روی مهوشش

درهم و ژولیده موی دلکشش

ور بود از شاخ طوبی آتشش

ور شدی روح‌الامین هیزم کشش

مرا دایم به عصیانست کوشش

ز من جرم پیاپی از تو بخشش

دل قدسیان است مجنون وشش

بود ناقهٔ عشق محمل کشش