من همه عمر این چنین آواز زشت

هیچ نشنیدم درین دیر و کنشت

این چنین باشد چو دردی صاف گشت

از بن طشت آمد او بالای طشت

بر در و دیوار جسم گل‌سرشت

حق ز غیرت نقش صد صوفی نبشت

چون ملخها بی‌عدد بر گرد کشت

قاصد اهلاک اهل شهر گشت

چون بدید او را خلیفه مست گشت

پس ز بام افتاد او را نیز طشت

یک چراغی هست در دل وقت گشت

وقت خشم و حرص آید زیر طشت

سلسلهٔ زرین بدید و غره گشت

ماند در سوراخ چاهی جان ز دشت

شمع را هنگام خلوت زود کشت

ماند هندو با چنان کنگ درشت

در چه کردی جهد کان وا تو نگشت

تو چه کاریدی که نامد ریع کشت

نعره‌هاشان می‌رود در ویل و وشت

پر همی‌گردد همه صحرا و دشت

گفت ریشت شد سپید از حال گشت

خوی زشت تو نگردیده‌ست وشت

سخت‌رویی که ندارد هیچ پشت

بهره‌جویی را درون خویش کشت

شرع و تقوی را فکنده سوی پشت

کو عمر کو امر معروفی درشت

چونک باران جست آن روضهٔ بهشت

چون نجوید آب شوره‌خاک زشت

فلسفی خود را از اندیشه بکشت

گو بدو کوراست سوی گنج پشت

که ز ده دلقک به سیران درشت

چند اسپی تازی اندر راه کشت

ای که من زشت و خصالم جمله زشت

چون شوم گل چون مرا او خار کشت

خویش را دزدید ازیشان بازگشت

روز در دیوان بگفت آن سرگذشت

روبهی که هست زان شیرانش پشت

بشکند کلهٔ پلنگان را به مشت

از پی توزیع گرد شهر گشت

از طمع می‌گفت هر جا سرگذشت