دلش زآن زده فال پر آتش است

همه زندگانی بر او ناخوش است

همی رخش خوانیم بورابرش است

به خو آتشی و به رنگ آتش است

کنون بر تو بر جای بخشایش است

نه هنگام آورد و آرامش است

فرامرز نشگفت اگر سرکش است

که پولاد را دل پر از آتش است

جهان سر به سر گفتی از آتش است

هوا دام آهرمن سرکش است

بر ما شکیبایی و دانش است

ز دانش روانها پر از رامش است

همی‌گفت گر زن زغم بیهش است

پرستنده باری چرا خامش است

گه جود چون ابر با بخشش است

گه علم دریای پر دانش است

درختی کی بیخش همه دانش است

درختی کی شاخش همه رامش است

ز دود دمش هند پر آتش است

تو فریاد رس کان شها ناخوش است

بدانست رستم که او سرکش است

که در جنگ همچون که آتش است

به تیزی فرامرز چون آتش است

جهان گیر و تند و یل سرکش است

یک آرزو کار تو دل ناخوش است

به جان تو چون آتش سرکش است

بدانید کین شاه ما سرکش است

هم آورد او چون یکی آتش است

به هنگام کینه یکی آتش است

دلیر و سرافراز و گردنکش است

اگر کوش تند است و گر سرکش است

مرا در دل این داستان بس خوش است

که خرسند را زندگانی خوش است

نه خرسند را دل پر از آتش است

که ناباک و خونریز و گردنکش است

گه خشم ماننده ی آتش است

که این چهره ی کوش گردنکش است

که هنگام پیگار چون آتش است

یکی مرد با برز و گردنکش است

به هنگام کینه کُه آتش است