همه شهر ایران جگر خسته‌اند

به کین سیاوش کمر بسته‌اند

هرانکس کزیشان به جان رسته‌اند

به کوه هماون همه خسته‌اند

تو گویی که دیوار صف بسته اند

اگر چون درخت از زمین رسته اند

همه لاجرم کشته و خسته اند

ز گردان تنی هفتصد رسته اند

دگر رهروان کاین کمر بسته‌اند

به خوی بد از رهزنان رَسته‌اند

گرچه درین حلقه که پیوسته‌اند

راه برون آمدنم بسته‌اند

خط هر اندیشه که پیوسته‌اند

بر پر مرغان سخن بسته‌اند

ای فلک از دست تو چون رسته‌اند

این گره‌هایی که کمر بسته‌اند

عرش‌روانی که ز تن رسته‌اند

شهپر جبریل به دل بسته‌اند

از زفافت بت پرستان رسته‌اند

وز زبان تو صحابه خسته‌اند

تا که بر نان و نمک بنشسته‌اند

بی‌جگر نان تهی نشکسته‌اند

صد جهان جان منتظر بنشسته اند

در گشاده دل بتو در بسته اند

در نگر در صدر دیوان و ببین

خواجگان نو که صف پیوسته اند

سر بسر بازاریان مختلف

جمع گشته جمله در یک رسته اند

دست خلقی تا قلم بگشاده اند

[...]

ور تو می‌بینی که پایت بسته‌اند

بر تو سرهنگان شه بنشسته‌اند

روحهایی کز قفسها رسته‌اند

انبیاء رهبر شایسته‌اند

گفت چاره چیست یاران جسته‌اند

رفته‌اند و جمله درها بسته‌اند

که به بوی دل در آن می بسته‌اند

خم بادهٔ این جهان بشکسته‌اند

چشمها و گوشها را بسته‌اند

جز مر آنها را که از خود رسته‌اند

او نمی‌دانست کایشان رسته‌اند

بر دریچهٔ نور دل بنشسته‌اند

سایهٔ خود را ز خود دانسته‌اند

چابک و چُست و گش و بر جسته‌اند