ندیدم زان نکوتر داستانی

نماند جز به خرّم بوستانی

گروهی مِی‌ْخوران در بوستانی،

گروهی گُل‌چِنان در گُلسِتانی.

به دو رخ بوستانی گلستانی

میان گلستان شکر ستانی

ادیبان را چنین خوش داستانی

بسی خوشتر ز خرم بوستانی

به فرمانت بگفتم داستانی

ز خوبی چون شکفته بوستانی

ملک فرمود تا هر دل‌ستانی

فرو گوید به نوبت داستانی

دوش دیدن شکفته بستانی

دیدن امروز محنت‌ستانی

چو طفلی گر ببیند بوستانی

در آنجاگه بود خوش دلستانی

آن روی ترش نگر چو قندستانی

وان چشم خوشش نگر چو هندوستانی

پیش قد او صف زده سروستانی

پیش کف او شکسته هر دستانی

نوجوان هم چو سرو بستانی

رفت یکروز در نیستانی

مرا بردند در خوش بوستانی

در او قصری به شکل گلستانی

دو گل بودیم خوش در گلستانی

ندیم ما چو بلبل دوستانی

چنین زیبا نگاری دل ستانی

به رعنائی و خوبی داستانی

چنین زیبا نگاری دلستانی

به رعنائی و خوبی داستانی

الا ای سرو ناز بوستانی

به غایت دلفریب و دلستانی

جهان بادت به کام ای سرو آزاد

که تو آرایش این گلستانی

به روی گل بناز ای بلبل مست

[...]

چه دولتمند باشد آستانی

که بوسد پای آنسان دلستانی

چو داده آنماه داد دلستانی

یکایک عاشقان بوستانی

به دستانی سرایم داستانی

کزو هرگوش گردد بوستانی

گل و شبنم به هم در بوستانی

خوش افکندند طرح داستانی

ولی امروز هست، آن روز تاریخی و دستانی

که عالم برکند، این رخت چرکین زمستانی

به جای آن به خود پوشد، حریر سبز بُستانی

به ویژه ای خوشا نوروز و این شهر کهستانی