که گر نیستی اندر استا و زند

فرستاده را زینهار از گزند

به خورشید و ماه و به استا و زند

که دل را نرانی به راه گزند

به میدان چو خورشید چون دم زند

همه گوهر افشاند از لب زند

گرچه یحیی نماند و یافت گزند

من ترا ام به جای او فرزند

چون مگس بر سیه سپید خزند

هردو را رنگ برخلاف رزند

فلکها که چون لاجوردی خزند

همه جامه لاجوردی رزند

اقبال تو با سپهر و اختر بزند

نوک قلمت بانی شکّر یزند

وقتست که در چمن بنام کرمت

بلبل بکند خطبه و گل زر بزند

گوسفندان بوی گرگ با گزند

می‌بدانند و بهر سو می‌خزند

گر نه از هم این دو دلبر می‌مزند

پس چرا چون جفت در هم می‌خزند

گویدش بنشین زمانی بی‌گزند

که به خانه نان تازه می‌پزند

از خمیری اشتر وشیری پزند

کودکان از حرص آن کف می‌گزند

جمله دانای این سرّ ور مزند

که کند هر منی دگر فرزند

به کند مر ترا به ای فرزند

کز دگر میوه ‌ هاست رنج و گزند

ابلهان سرکشان بی‌مغزند

لاجرم خاک ره نمی‌ارزند

اندرین ماه بی‌خلاف و گزند

گر بزاید بماند این فرزند

گفت آری جنگ های پر گزند

تا پرد سر ها ز تن کف ها ز زند

تا که ایمن باشد از کرم و گزند

دانه ها در وقت گیرند و پزند

تا رقبا دیگ هوس کم پزند

مدّعیان دست به دندان گزند

راز دل را ز بیم رنج وگزند

باز ناگفته با زن و فرزند