سپهر و زمان و زمین کرده است

کم و بیش گیتی برآورده است

گل سرختان سخت پژمرده است

مگر از کسی‌تان دل آزرده است‌؟

بی تو خود کارها همه کرده‌است

با تو کرّهٔ نه پرورده است

غم جان خور که آنِ نان خورده است

تا لب گور گرده بر گرده است

دو عالم را بدین یک جان سپرده‌ست

چو جانش هست نتوان گفت مرده‌ست

ز گنجه فتح خوزستان که کرده‌ست‌؟

ز عمان تا به اصفاهان که خورده‌است‌؟

ز بیم وی که جور از دور برده است

چو برق ار فتنه‌ای زاده است مرده است

از بی‌خورشی تنم فسرده است

نیروی خورندگیش مرده است

آگاه نه زانکه شاه مُرده است

بادش کمر و کلاه برده است

ز بهر جان مرین خرقه که کرده است

کسی ره سوی این پرده نبرده است

خوشا آنکس که پیش از مرگ مرده است

حقیقت گوی او از پیش برده است

هر آنکس را که ایمان نیست مرده است

به آخر خویش با شیطان سپرده است

دلم تا راه در سوی تو برده است

تنم زنده است و در کوی تو مرده است

جوهر الذّاتم سخن بی پرده است

همچو اشتر نامه مستی کرده است

گوی زر را دزد از من برده است

خاطر من زین سبب افسرده است

چوب رز می از کسی آورده است

کو بخود پیچیده مستی کرده است

ور ندارد هیچ از اینها مرده است

ور بود مرده چو یخ افسرده است

هر که استادی ندارد مرده است

او به گور تن چو یخ افسرده است

کو چو من خلقی برون آورده است

بر سر جمله مسلط کرده است

پیش چشمش هشت جنت مرده است

هفت دوزخ همچو یخ افسرده است