به مژده پیک او را تاج زر داد.

بجز تاجش بسی زرّ و گهر داد.

چو گردون کوه را استام زر داد

زمین را نیز فرش پر گهر داد

به سلیمان نگر که از سرِ داد

پوستین امل به گازر داد

نبات روح را آب از جگر داد

چراغ عقل را پیه از بصر داد

هر آنچ از شاه دید او را خبر داد

نهانی‌های خلوت را به در داد

یکی نامه بزیر پرده در داد

ز سوز جان یعقوبش خبر داد

به‌هر ساعت مرا گنجی دگر داد

به‌هر دم آنچه جستم بیشتر داد

خبر گوینده را بسیار زر داد

ولی هارونش از زن بیشتر داد

که آن ساعت که جان با دادگر داد

بزیر لب ازین حالم خبر داد

چو شاه صبح را زرّین سپر داد

بملک نیمروزش چتر زر داد

سپه را جوشن و تیغ و سپر داد

سه ساله جامگی و سیم و زر داد

رسید موسم عید و صلای می درداد

پیاله بر کف خوبان ماه پیکر داد

میی که ساقی رعنا ز خون مستان خورد

چه خوابها که بدان غمزه های کافر داد

مگر بر آب خود آیم ز خشکی روزه

[...]

ز قد مریمش نخلی ببر داد

وزان نخل ترش خرمای تر داد

قدح پر کرد و در دست شکر داد

لبش را ز آخرین شربت خبر داد

اوّل به وفا میِ وصالم درداد

چون مست شدم جام جفا را سرداد

پر آب دو دیده و پر از آتش، دل

خاک ره او شدم به بادم برداد

به بالین رونق از گلبرگ تر داد

به بستر جان ز سرو سیمبر داد

به فندق گونه عناب تر داد

به جانان زاشک عنابی خبر داد

چو کان از کیسه بیرون یک گهر داد

تن خود را به راه سد خطر داد

شب نخل تجلی به گلستان تو بر داد

هر موی مرا ذوق تماشای دگر داد

می‌خواست حیا بند نهد بر نگهم لیک

شوق آمد و مژگان مرا بال نظر داد

در حسن چه شایسته رسولی که لبت را

[...]

بزر دادن نشد راضی و شر داد

همه جا گیرها را سربسر داد