وقت را آخُرش اگر چربست

با خدای و رسول در حربست

چو روز آیینه خورشید دربست

شب صد چشم هر صد چشم بربست

پیر آن دُر سفته بر کمر بست

زان دُر نسفته رخت بربست

آن سر که عصابه‌های زر بست

خود را به عصابهٔ دگر بست

مه را ز ستاره طوق بربست

صندوق جگر هم از جگر بست

این سخن گفت و رخت بر خر بست

آرزوی مرا در اندر بست

چو زنبور انگبینش را کمر بست

برای آن شکر نَی نیز در بست

چنانم حلقهٔ زلفش کمر بست

که دل خون گشت تا همچون جگر بست

کُله چون کوژبنهاد و کمر بست

همه خون در دل من چون جگر بست

کنار جوی از سبزه سپر بست

میان کوه از لاله کمربست

چو گفت این، های و هوی سخت دربست

برفتن جانش از تن رخت بر بست

چونی در عشق آن دلبر کمر بست

بصد دل دل در آن تنگ شکر بست

زبان او که شوری در شکر بست

بیکدم آن زبان را قفل بر بست

پر آن مرغی که بانگش مطربست

از برون مشرقست و مغربست

اندر احمد آن حسی کو غاربست

خفته این دم زیر خاک یثربست

پس از دیری که حیرت رخت بر بست

هوای دل به عیاری کمر بست

سبک غازی ملک کین را کمر بست

امید خویش بر تقدیر بر بست

پس محمل ناقه جست در بست

بگشاد عقال و تنگ بر بست

نخستین دم که خاطر خامه دربست

بر این دیبای ششتر نقش بربست

نامه را بر پر کبوتر بست

پر دیگر به بال او بربست