که آنست جاوید و این ره‌گذار

تو از آز پرهیز و انده مدار

بدو گر کند باد کلکم گذار

اگر زنده ماند بمردم مدار

وز آن بانگ کآید در آن رهگذار

که ره دین مراین را آن را بدار

سپهبد ندانست راه گذار

فرو ماند بر جا یل نامدار

چنان از زره تیر کردی گذار

که از پرنیان سوزن آبدار

صنعت شعر و شاعری بگذار

دست از گفت و گوی هرزه بدار

در ره صدق نفس را بگذار

خیز و زین نفس شوم دست بدار

راه تقلید و قید رو بگذار

وز هوسها بجمله دست بدار

هردو نبود به هم یکی بگذار

زان سرای نفیس دست مدار

انده خال و غمّ عم بگذار

تا بوی شاد خوار و برخوردار

بنده در مستی اگر گفت فضول

جرم او را به تفضل بگذار

آنکه را نیست به هشیاری عقل

زو به مستی طمع عقل مدار

پی غولان درین پیغوله بگذار

فرشته شو قدم زین فرش بردار

پس آنگه اختیار خویش بگذار

بهر امری که گوید گوش میدار

یقین جوی و یقین ازدست مگذار

یقین بنمایدت ناگاه دیدار

چنین تنها مرا اینجا بمگذار

که دانائی مرا کرده پدیدار

دمادم یاد او از یاد مگذار

درون را با برون آباد میدار

حجابت دور کن وسواس بگذار

حقیقت بر خور از دیدار دلدار

فنا شو خاک و اینجا باد بگذار

ببادش پرده و بادیش پندار

دلا خورشید جان از دست مگذار

دمادم سوی روی او نظر دار

حقیقت دوست را ازدست مگذار

دو روزی دست او فرصت نگهدار