پوپک دیدم به حوالی سرخس

بانگک بر برده به ابر اندرا

چادرکی دیدم رنگین برو

رنگ بسی گونه بر آن چادرا

ای پرغونه و باژگونه جهان

[...]

به پرسش که چون آمدی ایدرا

نیایی بدین بزمگاه اندرا

چو آمد به نزدیک شهر اندرا

بپوشید بر خفته بر چادرا

نگر تا که بینی بکاخ اندرا

ببند و کشانش بیار ایدرا

تا به نیکی بدل کنی بد را

واندر آن عالم افکنی خود را

تو ندانی نه نیک و نه بد را

خازن او به ترا که تو خود را

سیر جان کرد جان بخرد را

تشنه دل کرد عاشق خود را

برگذشت و بدید زاهد را

آن چنان پارسای عابد را

دوست دانی نه بنده مر خود را

این بود رسم مرد بخرد را

گفت زیرا نماز قاعد را

مزد یک نیمه است عابد را

همچو پیلست کار بخرد را

پیل یا شاه راست یا خود را

این فلک پیش طالع نیکت

کرده بردار اختر بد را

فتح باب کفت به بار آرد

قلب دیماه شاخ بسد را

مستعد قبول نطق کند

[...]

فسونگر کرده بر خود چشم خود را

زبان بسته به افسون، چشمِ بد را

به آیین‌تر بپرسیدند خود را

فرو گفتند لَختی نیک و بد را

طلب فرمود کردن باربد را

و زو درمان طلب شد درد خود را

مکن دوزخ به خود بر خوی بد را

بهشت دیگران کن خوی خود را

به چشم دشمنان بین حرف خود را

بدین حرفت شناسی نیک و بد را

جز او کافزون شمرد از زهره خود را

ندادی یاریی کس باربد را

کسی بر ناربن نارد لگد را

که تاج سر کند فرزند خود را

قلم ز انگشت رفته باربد را

بریده چون قلم انگشت خود را