ای آنکه برت مردم بد، دد باشد

وز نیکی تو یک هنرت صد باشد

دانی تو و آنکه چون تو بخرد باشد

گر مردم نیک بد کند بد باشد

هر که پروردهٔ خرد باشد

کی درو فعل دیو و دد باشد

سوی عاقل چو دیو و دد باشد

هرکه در بند نیک و بد باشد

از دو یک میر بی‌خرد باشد

در نیامی دو تیغ بد باشد

شاه شهری که بی‌خرد باشد

نیک لشکر به نرخ بد باشد

زان کجا عامه بی‌خرد باشد

صحبت بی‌خردت بد باشد

جفت در حکم شوی خود باشد

لیک در حکم بنده بد باشد

هرکه خود زشت و بی‌خرد باشد

رای او سست و روی بد باشد

هر سخن کان به جای خود باشد

کاتب الوحی آن خرد باشد

صحبت بی‌خرد، سخندان را

هم به کردار گاو بد باشد

گرچه بسیار شیر دوشی از او

آخر کار او لگد باشد

هرکه در بند کار خود باشد

با تو گر نیک نیست بد باشد

گر نه هفت ار چهار صد باشد

زیر یک داد و یک ستد باشد

مکن مکن که پشیمان شوی و بد باشد

که بی‌عنایت جان باغ چون لحد باشد

چه ریشه برکنی از غصه و پشیمانی

چو ریش عقل تو در دست کالبد باشد

بکن مجاهده با نفس و جنگ ریشاریش

[...]

اگر به هر سرِ موییت صد خِرَد باشد

خِرَد به کار نیاید‌، چو بختْ بد باشد

اگر به هر سرِ موییت صد خِرَد باشد

خِرَد به کار نیاید‌، چو بختْ بد باشد

مرگ تبدیل خلق بد باشد

خلق بد غفلت از احد باشد

در حدیثش اگر عدد باشد

قصد او زان عدد احد باشد

هرچه گویم به جای خود باشد

لیک او ماورای حَد باشد

ای خردمند چو روزی ز جهان خواهی رفت

مدت عمر تو گر پنجه و گر صد باشد

بگمانی که مگر زان شودت حال نکو

نکنی آنچه بر اهل خرد بد باشد

کز همه خلق جهان سیرت بد نا خوبست

[...]

غرضش آنکه هر چه بد باشد

پیش اهل قبول رد باشد