تواند کسی این سخن بازداشت

چنان کاو گذارد بباید گذاشت

زمانه نبشته دگرگونه داشت

چنان کاو گذارد بباید گذاشت

سه دیگر که یک دل پر از مهر داشت

ببایست زو هر بد اندر گذاشت

گران بود اندر شکم بچه داشت

همی از گرانی به سختی گذاشت

بیاراست کشتی به چیزی که داشت

ز باد هوا بادبان برگذاشت

فرامرز چون سوک رستم بداشت

سپه را همه سوی هامون گذاشت

ازان مرز کس را به مردم نداشت

ز ناهید مغفر همی برگذاشت

جهان را چه مایه به سختی بداشت

جهان آفرین زو همه درگذاشت

پرستنده چون تو فریدون نداشت

که گیتی سراسر به شاهی گذاشت

به خاری سپر شش به هم بربداشت

بزد تیر و بیرون ز هر شش گذاشت

یکی زو همه نعره و خنده داشت

یکی گریه زاندازه اندر گذاشت

چو از بهرم آن کاو شد آباد داشت

به دیگر کس آباد باید گذاشت

پس آنگه رنج خویش از شهر برداشت

برفت و شهر بی‌آشوب بگذاشت

دل از شاهی و شهر خویش برداشت

بیابان بر گزید و کاخ بگذاشت

بگفت این و چراغ از خانه برداشت

به چاره دایه را با شوی بگذاشت

سبک دایه برفت و تیر برداشت

ز شادی تیره شب را روز پنداشت

هزاران پردگی را پرده برداشت

ببرد و در میان راه بگذاشت

به ره برف را گلبرگ پنداشت

به رامین در رسید او را فروداشت

سراسر گنجهای شاه برداشت

وزان یک رشته اندر گنج نگذاشت

به غارت هر آن چیز هر کس که داشت

فرامرز یکسر به ایشان گذاشت