کسی که قصد ز عالم به خواب و خور دارد

اگر چه چهره‌ش خوب است طبع خر دارد

بخر شمارش مشمارش، ای بصیر، بصیر

اگرچه او به‌سر اندر چو تو بصر دارد

نه هرچه با پر باشد ز مرغ باز بود

[...]

چو خوی بد ترا روزی بد آرد

پشیمانی خوری سودی ندارد

ستنبه دیو بر وی زود دارد

همیشه چشم او را کور دارد

گناه دوست عاشق دوست دارد

ز بهر آنکه تا زو درگذارد

زیرک آنست کوش بردارد

شادی آنست کوش نگذارد

بخ بخ آنکس که نفس را دارد

خوار و در پیش خویش نگذارد

شیر گردن سطبر از آن دارد

که رسولی به خرس نگذارد

گفت مسکین خبر نمی‌دارد

کین زیانست و سود پندارد

دوزخ آنجا که پرده بردارد

متقی دوست را بنگذارد

بد کسی دان که دوست کم دارد

زو بتر چون گرفت بگذارد

آدمی خیر آنگهی دارد

که صراط دقیق بگذارد

اینت دولت که دولتش دارد

که همی خدمتش بنگذارد

چون سَر خویش سِر نگهدارد

ماره چون مار گَرزه بگذارد

زود دامادیت طمع دارد

خویشتن را ز خانه پندارد

بام خانه به نعره بردارد

به لگد خانه را فرود آرد

خدمتش به ز فرض پندارد

وز پی او نماز بگذارد

پیش این گفته سر فرود آرد

سخن آرای هرچه بردارد

دلم پروای آن پروانه دارد

که شمعش جز به خود پروا ندارد

چو لطفش عاصیان را پاس دارد

همه عصیانشان طاعت گذارد

از آن حضرت ابی چون راز دارد

دمادم مر ترا پاسخ گذارد