هزارت کنیزک دهم خلخی

که زیبای تاج‌اند با فرخی

ما را بدان لب تو نیاز است در جهان

طعنه مزن که با دو لب من چرا چَخی

ای ترک میر، فتنهٔ یغما و خلخی

هم سرو مشک زلفی و هم ماه گلرخی

همچون بهار خرّم در دیده خرمی

همچون همای فرّخ بر بنده فرخی

در جادویی معلم پیران بابلی

[...]

کنیزان کشمیری و خلخی

غلامان مه روی با فرخی

دی ز من پرسید معروفی ز معروفان بلخ

از شما پوشیده چون دارم عزیز شادخی

گفت گیتی را سه دریا داد گیتی آفرین

هریکی زیشان محیط از غایت بی‌برزخی

آن به ترمدوان به موصول وان سه دیگر در هرات

[...]

در تربتش پدید، امارات فرخی

اهل بهشت گشته ازومرد دوزخی

پیراسته چو طره ترکان خرگهی

آراسته چو عارض خوبان خلخی

لاجرم اینجا دغل مطبخی

روز قیامت علف دوزخی

گر بهشتی باشم و گر دوزخی

باد جانم مست این درد ای اخی

زانکه نیست از دو برون حال ای اخی

یا بهشتیست این کس ویا دوزخی

تازه روی و خوب سخن باش ای اخی

تا بود نام تو در عالم سخی

باش پیوسته جوانمرد ای اخی

زانکه نبود دوزخی مرد سخی

رو که به مهمان تو می‌نروم ای اخی

بست مرا از طعام دود دل مطبخی

رزق جهان می‌دهد خویش نهان می‌کند

گاه وصال او بخیل در زر و مال او سخی

مال و زرش کم ستان جان بده از بهر جان

[...]

رفت پیش از نامه پیش مطبخی

کای بخیل از مطبخ شاه سخی

گاه جنگش با رسول و مطبخی

گاه خشمش با شهنشاه سخی

ای همایی که همایان فرخی

از تو دارند و سخاوت هر سخی

صورتش جنت به معنی دوزخی

افعیی پر زهر و نقشش گل رخی

الحذر ای ناقصان زین گلرخی

که بگاه صحبت آمد دوزخی

در رخت کو از می دین فرخی

گر بدیدی بحر کو کف سخی

نعمت جنات خوش بر دوزخی

شد محرم گرچه حق آمد سخی

گوید از بایزید و از کرخی

ننماید ز شهد جز تلخی