بگسترد هر دو بر آفتاب

به خواب و به آسایش آمد شتاب

نکرد ایچ رستم به رفتن شتاب

بدان تا برآمد بلند آفتاب

به هر کار بهتر درنگ از شتاب

بمان تا برآید بلند آفتاب

وگر بینم اندر سرش هیچ تاب

هیونی فرستم هم اندر شتاب

وگر گُرز تو هست با سنگ و تاب

خدنگم بدوزد دل آفتاب

چنو حلقه کرد آن کمند بتاب

پذیره نیارد شدن آفتاب

ز راه خرد ایچ گونه متاب

پشیمانی آرد دلت را شتاب

همی بود تا زرد گشت آفتاب

نشست از بر باره بی‌زور و تاب

به گفتار دانا فرو ریخت آب

نه نرم ونه از ریختن برشتاب

ز چارم همی‌بنگرد آفتاب

کزین جنگ ما را بد آید شتاب

چو بر گنبد چرخ رفت آفتاب

دل طوس و گودرز شد پر شتاب

سپاه وی آسوده از رنج و تاب

بمانده سپاهم چنین در شتاب

بخد و آن لب و دندانش بنگر

که همواره مرا دارند در تاب

یکی همچون پری در اوج خورشید

یکی چون شایورد از گرد مهتاب

ز دل برکشد می تف درد و تاب

چنان چون بخار از زمین آفتاب

دو چشم کبودش فروزان ز تاب

چو دو آینه در تَف آفتاب

چو چیزیش خواهی و ندهد متاب

مبر بآتش خشمش از رویت آب

سپهبد بدید آن هم اندر شتاب

چو شیر دمان جست با خشم و تاب

درخت گلی بُد که چون آفتاب

بدیدی شکفتی هم اندر شتاب

از آن گوهران درهم افتاده تاب

جهان کرده روشنتر از آفتاب

ز پولاد سندانی اندر شتاب

ببردی چو تفسیده اخگر ز تاب