بُدش زنگیی همچو دیو سیاه

ز گرد رکیبش دوان سال و ماه

به زور از زمین کوه برداشتی

تک از تازی اسپان فزون داشتی

شدی شصت فرسنگ در نیم روز

به آهو رسیدی سبک تر ز یوز

به بالا بُدی با بهو راست یار

چو زنگی پیاده بدی او سوار

بدو گفت من چاره ای دانمت

کزین زاولی مرد برهانمت

به لابه یکی نامه کن نزد اوی

به جان ایمنی خواه و زنهار جوی

که تا من برم نامه نزدش دلیر

یکی دشنه زهر خورده به زیر

به شیرین سخن گوش بگشایمش

همان جای پردخت فرمایمش

پس اندر گه راز گفتن نهان

زنم بر برش دشنه ای ناگهان

سر آرم برو کار گیرم گریز

از آن پس به من کی رسد باد نیز

من این کرده وز شب جهان تیره فام

که داند که من کِه ورا هم کدام

بهو شاد شد گفت اگر ز آنکه بخت

برآرد به دست تو این کار سخت

تو را بر سرندیب شاهی دهم

به هند اندرت پیشگاهی دهم

یکی نامه ز آنگونه کو دید رای

بفرمود و شد زنگی تیزپای

طلایه بُد آن شب گراهون گرد

گرفتش سبک زی سپهدار بُرد

یل پهلوان دید دیوی نژند

سیاهی چو شاخین درختی بلند

زمین را ببوسید زنگی و گفت

ز نزد بهو نامه دارم نهفت

پیامست دیگر چو فرمان دهی

گزارم اگر جای داری تهی

جهان پهلوان جای پردخته ماند

سیه نامه بسپرد و بُد تا بخواند

شد آن گه برش راز گوینده تنگ

نهان دشنه زهر خورده به چنگ

بدان تا زند بر بَرِ پهلوان

بدان زخم بروی سر آرد جهان

سپهبد بدید آن هم اندر شتاب

چو شیر دمان جست با خشم و تاب

بیفشرد با دشنه چنگش به دست

به یک مشتش از پای بفکند پست

سیه زد خروشی و زو رفت هوش

شنیدند هر کس ز بیرون خروش

دویدند و دیدند دیوی نگون

روان از دهان و بناگوش خون

ز نزدش نجنبید گرشاسب هیچ

نفرمود کس را به خونش پسیچ

چو هُش یافت لرزنده بر پای خاست

بغلتید در خاک و زنهار خواست

به رخ بر ز خون مژه سندروس

همی راند بر تخته آبنوس

جهان پهلوان گفت از تیغ من

تو آن گه رهانی سَرِ خویشتن

که با من بیایی به پرده سرای

به نزد بهو باشی ام رهنمای

گر او را سر امشب به چنبر کشم

ترا از سران سپه برکشم

سیه گفت کز دست نگذارمش

هم امشب به تو خفته بسپارمش

دلاور پرند آوری زهر خورد

کشید و بپوشید درع نبرد

هم آنگاه با او ره اندر گرفت

سیه باد کردار تک برگرفت

ز بس تیزی زنگی تیز رو

بدو پهلوان گفت چندین مدو

همانا کت از پر مرغ است پای

که پای ترا بر زمین نیست جای

سیه گفت در راه گاه شتاب

چنانم کم اندر نیابد عقاب

به تیزی به از اسپ تازی دوم

سه منزل به یک تک به بازی دَوم

بخندید گرشاسب گفتا رواست

بدو تیز چندان کت اکنون هواست

اگر من به چندین سلیح نبرد

نگیرم ترا کم ز من نیست مرد

سیه همچو آهو سبک خیز شد

سپهبد چو یوز از پسش تیز شد

به یک تازش از باد تک برگذاشت

دو گوشش گرفت و معلق بداشت

چو رفتند نزد سراپرده تنگ

به چاره شدند اندرو بی درنگ

رسیدند ناگه بدآن خیمه زود

که بر تخت تنها بهو خفته بود

سپاهش همه بُد ستوه از ستیز

برون رفته هر یک به راه گریز

تهی دید گرشاسب پرده سرای

نگهبان نه از گرد او کس به جای

برآورده شورش ز هر سو بسی

به ساز گریز اندرون هر کسی

چو شیر ژیان جست از افراز تخت

گرفتش گلوبند و بفشارد سخت

بدرید چاردش و بفکند پست

دهانش بیاکند و دستش ببست

همیدونش بر دوش زنگی نهاد

نهانی برفتند هر دو چو باد

به راه و به خواب و به بزم و شکار

نباید که تنها بود شهریار

به زودی کشد بخت از آن خفته کین

چو بیداری او را بود در کمین

ز هندو طلایه دو صد سرفراز

بدین هر دو در راه خوردند باز

دلاور بغرّید و بر گفت نام

سوی پیشرو زود بگذارد گام

سر و ترگش انداخت از تن به تیغ

گرفتند ازو خیل دیگر گریغ

بهو را به لشکر گهش زین نشان

بیاورد بر دوش زنگی کشان

سپردش به نشواد زرّین کلاه

به مژده بشد نزد مهراج شاه

ز کار بهو و آن زنگی نهفت

همه هر چه بُد رفته آن شب بگفت

یکی نعره زد شاه مهراج سخت

بینداخت مر خویشتن را ز تخت

شد آن شب در آرایش بزم و ساز

چو این آگهی یافت آن سرفراز

بدو گفت خواهم کز آنسان نژند

بهو را ببینم به خواری و بند

بیا بزم شادی بَرِ او بریم

بداریمش از پیش و ما می خوریم

سپهدار گفتا تو آرام گیر

چو دشمن گرفتی به کف جام گیر

تو بنشین به جای بد اندیش تو

که او را خود آرم کنون پیش تو

گرفتند هر دو به هم باده یاد

مهان را بخواندند و بودند شاد

سپهبد ز کار بهو با سپاه

بگفت و بفرمود تا شد سیاه

کشانش بیاورد خوار و نژند

رسن در گلو دست کرده به بند

خروشی برآمد به چرخ برین

گرفتند بر پهلوان آفرین

سبک شاه مهراج دل شادکام

به زیر آمد از تخت بر دست جام

یکی خورد بر یاد شاه بزرگ

دگر شادی پهلوان سترگ

نشست آنگهی شاد با انجمن

گرفت آفرین بر یل رزمزن

که نام تو تا جاودان یاد باد

دل شاه گیتی به تو شاد باد

همه ساله آباد زابلستان

کزو خاست یل چون تو کشورستان

هر آنکش غم و رنج تو آرزوست

چنان باد بیچاره کاکنون بهوست

زد از خشم و کینه گره بر برو

شد آشفته از کین دل بر بهو

چنین گفت کای گشته از جان نُمید

تهی از هنر همچو از بار بید

چه کردم به جای تو از بد بگوی

که بایست شد با منت جنگجوی

به گیتی همی مانی ای بدگهر

که هر چند به پروری زشت تر

به اندرز چندم پدر داد پند

که هرگز مگردان ورا ارجمند

من از پند او روی برگاشتم

ترا سر ز خورشید بگذاشتم

شناسند یکسر همه هند و سند

که هستی تو در گوهر خویش سند

یکی تنگ توشه بُدی شوربخت

شهی دادمت افسر و تاج و تخت

به پاداش این بود زیبای من

که امروز جویی همی جای من

رهی چون به اندازه ندهی مهی

چو مه شد نگیرد ترا جز رهی

سر دشمن آنکو برآرد به ماه

فرود افکند خویشتن را به چاه

سزاوار جان بداندیش تو

ببینی چه آرم کنون پیش تو