آب انگور خزانی را خوردن گاهست

که کس امسال نکرده‌ست مر او را طلبی

اینچنین آسان فرزند نزاده‌ست کسی

که نه دردی متواتر بگرفتش، نه تبی

دو تکز در شکم هریک ، نه بیش و نه کم

[...]

با دل خویش گوید ای عجبی

نیست کس راز مردمان ادبی

که روزی تنم را نیامد تبی

نَه رنجی کشیدم، نَه دردی شبی

ای ز آواز و جمال تو جهان پر طربی

وز پی هر دو شده جان و دلم در طلبی

چشم و گوش همه از لحن و رخت پر در و گل

پس چرا قسمتم از هر دو عنا و تعبی

گر ز آهن دل من در کف تو گشت چو موم

[...]

گه زنی در همش به بی‌ادبی

گه شمارش کنی به بوالعجبی

یافته جای خواجهٔ عقبی

قبّهٔ قرب و لیلة‌القربی

که نمودی چو شرقی از غربی

رای او روی دحیة الکلبی

چون فروشد چراغ دین نبی

روی بنمود ماه مطّلبی

اندک اندک چو جمع گشت ربی

برود جملگی بخوان ز نُبی

گاه عاجز ضعیف تن ز تبی

گاه همچون سبع پر از شغبی

رازقم من تو در میان سببی

پس چرا با فغان و با شغبی

اوّل آن به که مستمع طلبی

که ندانند هندوان عربی

باده همره ترا ز عشق نبی

خُم مادر اضافت نسبی

بنمردیم تا به بوالعجبی

بندیدیم صبح نیم شبی

زان شب که نشستیم به هم با طربی

کردیم فراق را به وصلت ادبی

بس روز که برخاسته‌ام با تک و تاز

در آرزوی چنان نشستی و شبی

خواب تو و لاینام قلبی

خوان تو ابیت عند ربی

شوخ و رعنا خرید نوش‌لبی

مهره‌بازی‌کنی و بوالعجبی

دلشاد مشو ز وصل اگر در طربی

دل تنگ مکن ز هجر اگر در تعبی

از شادی وصل و غم هجران بگذر

با هیچ بساز اگر همه میطلبی

ای صبح دمی به خنده بگشای لبی

تا باز رهم من از چنین تیره شبی

چون از خورشید در دل آتش داری

گر درگیرد دَمِ تو نَبْوَد عجبی

کی تواند بود بلبل یک شبی

خالی از عشق چنان خندان لبی