از ایشان دو بهره به افسون ببست

دگرشان به گرز گران کرد پست

چو دانند کم کوس بر پیل بست

سم اسپ ایشان کند کوه پست

سرش را به فتراک شبرنگ بست

تنش را به خاک اندر افگند پست

آن آتش سوزنده که عشقش لقب‌ست

در پیکر کفر و دین چو سوزنده تب‌ست

ایمان دگر و کیش محبت دگرست

پیغمبر عشق، نه عجم نه عرب‌ست

طرب کنم که مرا جای شادی و طربست

مرا بدین طرب، ای سیدی دوسه سببست

یکی که کودک من با منست باده بدست

دگر که مطرب مارا نشاط با طربست

سدیگر آنکه شبست و حسودم آگه نیست

[...]

فخر دانا بدا نش و ادبست

فخر نادان بجامه و سلبست

ادب (و) دانش از ادیب اکنون

خوار، ور چند مرد با ادبست

ناکسان پیشگاه و کامروا

[...]

بی‌سری پیش گردنان ادبست

زانکه پیوسته سر کله طلبست

شافعی گر برِ تو بولهبست

بسوی من امین حق نسبست

آنکه او آب ریز و نان طلبست

وانکه ناشی وانکه بوالعجبست

عقل و جان کسی که بی‌ادبست

این یکی بیوه وان دگر عزبست

تویی، شها، که جهان را به جاه تو طربست

اعطای کف تو ارزاق خلق را سببست

جهان ز جاه رفیع تو همچو جنت شد

اگر طرب کند امروز، موسم طربست

حسام تست بصورت چو آفتاب ولیک

[...]

شطرنج وزارت تو فرزین طلبست

کمتر کرم تو واری ذهبست

در پیش تو شاه، رخ نهادم ببساط

از اسب پیاده ماندنم زین سببست

عاشق و مست ویم زانکه بدین میمون دست

یال میشوم سیهلک را کاخ اندر بست

خواست آن یال چو جلان تنش از کاخ شکست

خواست بی فایده بد چون نشد از . . . دن پست

آنکه بر سلطان گردون نور رایش غالبست

پادشاه آل یاسین مجد دین بوطالبست

آسمان همت خداوندی که همچون آسمان

همتش بر طول و عرض آفرینش غالبست

آنکه او تا در سرای آفرینش آمدست

[...]

باسبلت سبز یارب آن لب چه لبست

یاقوت شکر طعم زمرد سلبست

بر روی منست چشمه آب روان

گرد لب او سبزه دمید این عجبست

زر به خوردن مفرح طرب‌ست

چون نهی، رنج و بیم را سبب‌ست

فسرده کسی کاو درین چاه پست

چو برف اندر افتاد و چون یخ ببست

بر آوردش دم و یک نعره دربست

نمود خویشتن در ذات او بست

ز آنکه حق این عقد را در عرش بست

ای سر هر سروری پیش تو پست

زنگی شب چون نزولت هر شبست

خنده زن دندان سپید از کوکبست