ای سِرّ تو در سینه هر محرم راز

پیوسته در رحمت تو بر همه باز

هر کس که به درگاه تو آورد نیاز

محروم ز درگاه تو کی گردد باز

به بازی ز تازش ناستاد باز

شد آن گوی چون مهره او مهره باز

چو پیلان از آنجای گردند باز

شوند آن گُره در شب دیر باز

بسی پیکر مردم ومرغ و باز

ز گردش میان هوا پر باز

چوباز سپیده بزد پر باز

از او زاغ شب شد گریزنده باز

چنان کن که شبگیر با یوز و باز

خرامیم مر جنگ را پیشباز

جهان پیر برنا شد دگر باز

زمین بی در و دیبا نیست یکباز

در فردوس شد بر بوستان باز

ندانی آسمان از بوستان باز

شد از باد آبدان چون سینه باز

[...]

ندید از برش جای پرواز باز

از آن جایگه خیره برگشت باز

فرامرز سوگندشان داد باز

به روز سفید و شب دیرباز

از جملهٔ رفتگان این راه دراز

بازآمده کیست تا به ما گوید راز؟!

پس بر سر این دو راههٔ آز و نیاز

تا هیچ نمانی که نمی‌آیی باز

شد از با شه و جزع و شاهین و باز

در فتنه بر روی دراج باز

اگر زنده باشد ستانیش باز

وگر رکسش سوی رزم باز

وزآن روی چون آتبین گشت باز

در اندیشه بود آن شب دیرباز

پذیرمش از این شهر یک ساله باز

مگر باز گردد از این شهر باز

وگر شرم داری همی گشت باز

از ایدر فرستیم یک ساله باز

سپاه بسلا از آن روز باز

به یزدانِ بی یار گشتند باز

دل نیکمردی که بد مرد باز

بر او دست یابد، چو بر کبک، باز

سپهدار مکران دگر باره باز

فزون کرد و هرچیز آورد باز

به پیروزی آمد به درگاه باز

گرفته ز هر کشوری ساو و باز

بزد ران و مانند پرّنده باز

بر قارن آمد برآویخت باز