دنف یذوب بدائه

والموت دون بلائه

ان عاش عاش منغضاً

او مات مات بدائه

چو ویس خسته دل را دید دایه

ز شادی گشت جانش نیک مایه

دگر باره زبان بگشاد دایه

که بود اند سخن بسیار مایه

بدو گفت ای چراغ و چشم دایه

نبینم با تو از داد ایچ مایه

بخنده گفت جادو کیش دایه

تو هستی در سخن بسیار مایه

به جای و عده گه شد باز دایه

نشستند او و رامین زیر سایه

دگر باره زبان بگشاد دایه

که چون دریا ز گوهر داشت مایه

نبود آگه ز کار ویس دایه

که او جان را ز نیکی داد مایه

زمین را بوسه داد او پیش دایه

بدو گفت ای به دانش نیک مایه

بدو گفت ای نیاز جان دایه

بجز تندی نداری هیچ مایه

ز دو کس یافتم این زشت مایه

یکی از بخت بد دیگر ز دایه

زبان بگشاد بر دشمان دایه

همی‌گفت ای پلید خوار مایه

جوابش داد رنگ‌آمیز دایه

نیفتاده‌ست کار خوار مایه

رها کرد از دو دستش دست دایه

بجست از دام رسوایی بلایه

نهان گشته ز شاهنشاه دایه

که خود پتیاره را او بود مایه

همالان تو جویان جاه و پایه

تو سال و ماه جویان ویس و دایه

ببردم خویشتن را آب و سایه

چو گم کردم ز بهر سود مایه

ندانم کز تو نالم یا ز دایه

که رنجم زین دوان بُرده‌ست مایه

تو طراری و پر دستان به دایه

توی جادو توی بسیار مایه

نبودم نزد کس من خوار مایه

چرا گشتم به نزد تو کدایه