که شاهان چون به شهر نو درآیند

تباهیها و زشتیها نمایند

کم از هشتاد زن پیشش نبایند؛

که کمتر زین ندیمی را نشایند.

دلیران جهان او را ستایند

که روز جنگ با او برنیایند

به پیری هر کسی نیکی فزایند

کجا از خواب برنایی درآیند

چو روی خویش مردم را نمایند

به روی و موی زیبا دل ربایند

همالانم چو مهر دل نمایند

مرا گه‌گه بپرسیدن درآیند

ز هر گونه سپنجی در وی آیند

و لیکن دیرگه در وی نپایند

به سجده تاجداران پیشش آیند

دو رخ بر خاک ایوانش بسایند

زیور آسمان چو بگشایند

کله های هوا بیارایند

کوه را سر به سیم درگیرند

دشت را رخ به زر بیندایند

زنگ ظلمت به صیقل خورشید

[...]

چون حریفان به جمله گرد آیند

سیم ریزند و کیسه بگشایند

آرند یکی و دیگری بربایند

بر هیچ‌کسی راز همی‌نگشایند

ما را ز قضا جز این قدر ننمایند

پیمانهٔ عمر ماست می‌پیمایند

بر چشم تو عالم ارچه می‌آرایند

مگرای بدان که عاقلان نگرایند

بسیار چو تو روند و بسیار آیند

بربای نصیب خویش کت بربایند

عالَم اگر ازبهرِ تو می‌آرایند،

مَگْرای بدان که عاقلان نگرایند؛

بسیار چو تو روند و بسیار آیند.

بربای نصیبِ خویش کِتْ بربایند.

کبر را عقل و شرع نستایند

عاقلان سوی کبر نگرایند

تا چو راه مشیمه بگشایند

زآنچه کشتند حاملان زایند

دلش از بند ملک بربایند

ملکوت جهانش بنمایند

سرِّ قرآن ترا چو بنمایند

پرده‌های حروف بگشایند

آن حکیمان که روی بنمایند

بر گل و بر دلت نبخشایند

که به خانهٔ درست درنایند

رخنه یابند و روی بنمایند

وآن گروهی که اندرین جایند

گوهرین سر زُمردین پایند