آب و سنگم داد بر باد آتش سودای من

از پری روئی مسلسل شد دل شیدای من

نیستم یارا که یارا گویم و یارب کنم

کآسمان ترسد به درد یارب و یارای من

دود آهم دوش بابل را حبش کرده است از آنک

[...]

صبح‌دم چون کله بندد آه دود آسای من

چون شفق در خون نشیند چشم شب پیمای من

مجلس غم ساخته است و من چو بید سوخته

تا به من راوق کند مژگان می پالای من

رنگ و بازیچه است کار گنبد نارنگ رنگ

[...]

قراری نه در رقص اعضای من

سر من شده کرسی پای من

وگر کشتی آرد به دریای من

سری بیند افکنده در پای من

مگر تیر ترکان یغمای من

نخوردی که تندی به غوغای من؟

بدان تا به‌هم‌بر زنی جای من

ستانی ز من ملک آبای من

بدو گفت خود نور سیمای من

گواه‌ست بر پاکی رای من

دو گوهر برآمد ز دریای من

فروزنده از رویشان رای من

ظلم شد امروز تماشای من

وای به رسواییِ فردای من

نفس من بگرفت سر تا پای من

گر نگیری دست من ای وای من

چون ز من خالی بماند جای من

گر تو همراهم نباشی وای من

چون بدل کردند خلوت جای من

تخت بند پای من شد پای من

کی بود سیمرغ را پروای من

بس بود فردوس عالی جای من

بر لب دریاست خوش‌تر جای من

نشنود هرگز کسی آوای من

گر فرو رفتی به گنجی پای من

باز رستی این دل خودرای من

شد عنا القلب جان افزای من

شد حقیقت کنز لایفنای من

همچونی بگداخته اعضای من

رفته بود از کار سر تا پای من

بستی از زنجیر سر تا پای من

تا رهائی یابم ازتو وای من

گه دهان شیر باشد جای من

گاه کژدم سر نهد در پای من

صد جهان گشتی تو در سودای من

تا رسیدی بر لب دریای من