شهش گفتا که از سر تا بپایش

چو عاشق نیستی بر هیچ جایش

چرا اندر عروسی شست پایش

چو دست از وی بشستن بود رایش

چو نبوَد هیچ فرزندی بجایش

بوَد طوفان و غوغا در سرایش

کشید آبی به سگ داد و خدایش

گرامی کرد در هر دو سرایش

ز بس لشکر، چنان افتاد رایش

که هر سالی دو موضع بود جایش

برون تافت از کنار جنگ جایش

چو خورشیدی مه پرده سرایش

بتو آورده روی ای رهنمایش

بسی زد حلقه بر در درگشایش

شدی حاضر رهاندی از بلایش

تو بودی در ره دین رهنمایش

بزن چاک و بکش پیکان ز پایش

که گشته غرق دریای رضایش

بجان گفتم شدم منقاد رایش

سرم بادا فدای خاک پایش

دوتائی باید اول در نمایش

که تا پیدا شود در ره گشایش

در این حالت مکن تو اقتدایش

ولیکن سرمه کن از خاکپایش

که ماند انبیا و اولیایش

نیاید بعد از آن دیگر بقایش

کشد هر لحظه صد درد و بلایش

درافتد هر دمی صد ره بپایش

علی را این چنین نتوان ستایش

نمودارش کنم در جان فدایش

هزاران جان کنم قربان پایش

به جا آرم در این جاگه وفایش

نیاساید تن اینجا تا فنایش

نیابد آنگهی عین بقایش

مرا مقصود این بد در فنایش

که روشن گردد اینجا گه لقایش

اگر شد نفس بینا در لقایش

یکی بیند نمود جان بجایش

شبی دیدم جمال جانفزایش

شده افتاده اندر خاکپایش