مرا خیره خواهی که رسوا کنی

به پیش خردمند رعنا کنی

گه خاک چون دیبا کنی گه شاخ پر جوزا کنی

گه خوی بد زیبا کنی از بادیه دریا کنی

ز خاک آن هنر هم تو پیدا کنی

کز آن جای گویا و بینا کنی

به نیکویی آکن چو گنج آکنی

به دانش پراکن چو بپراکنی

گر ازین دریا تو دل دریا کنی

چون نظر آری همه سودا کنی

گر تو صد اشتر پر از دیبا کنی

وین جهان را جمله پرغوغا کنی

گه بچشم خوبرویان جا کنی

گاه عاشق را از آن شیدا کنی

گه یکی را زاهد و ترسا کنی

گه یکی را عارف و رعنا کنی

گر تو پریدن بپر ما کنی

پر بریزی خویش را رسوا کنی

چون شناسای خودش آنجا کنی

راز پنهانی من پیدا کنی

سوگند خورده‌ای که از این پس جفا کنی

سوگند بشکنی و جفا را رها کنی

امروز دامن تو گرفتیم و می‌کشیم

تا کی بهانه گیری و تا کی دغا کنی

می‌خندد آن لبت صنما مژده می‌دهد

[...]

هم نه‌ای هدهد که پیکی‌ها کنی

نه چو لک‌لک که وطن بالا کنی

بخاطر هنوز این تمنا کنی

کزین گونه لختی تماشا کنی

به نوروز در خلوتی جا کنی

درو راز گیتی هویدا کنی

بخسبی و...سوی بالا کنی

هنرهای خود را هویدا کنی

گر زلف خود به فتنه و شوخی رها کنی

سرهای ما کشان همه در زیر پا کنی

گفتی نمایمت رخ و کامت ز لب دهم

لطفیست این و مهر تو اینها کجا کنی

شوخی فراغ از آتش و آبت از آن مدام

[...]

جانا چه باشد ار دل ما را دوا کنی

رحمی به حال زار من بینوا کنی

ای لعل تو چو آتش و روی تو همچو ماه

باشد که از کرم گذری سوی ما کنی

دادی هزار وعده به وصلم ز لطف خویش

[...]

جانا چه باشد ار نظری سوی ما کنی

امّید خسته ای ز وصالت دوا کنی

تا بر شب وصال تو امّید بسته ام

جانا تو میل هجر بگو تا چرا کنی

هستی تو پادشاه ملاحت چه کم شود

[...]

خواهم که حاجت من بیدل روا کنی

خواهم که با وصال خودم آشنا کنی

از فخر پای بر سر هفت آسمان نهم

روزی اگر نظر به من بینوا کنی

تا کی کمان چاچی ابرو کشی به من

[...]

در فنون شاعری جامی ز حد بردی سخن

وقت آن آمد که در کنج خموشی جا کنی

پیر گشتی در سواد شعر بردن با بیاض

چون قلم ترسم که روزی سر درین سودا کنی

مایه مدح و غزل دانی که هست اکثر دروغ

[...]