جهانجوی را نام ضحّاک بود

دلیر و سبکسار و ناپاک بود

سراپردهٔ شاه پر خاک بود

همه جامهٔ مهتران چاک بود

نکوهیده‌تر شاه ضحاک بود

که بیدادگر بود و ناپاک بود

سرمایهٔ آن ز ضحاک بود

که ناپارسا بود و ناپاک بود

به بر بر همه جامشان چاک بود

سر هر دو دانا پر از خاک بود

خداوند رز تند و ناپاک بود

به ده کهبد و خویش ضحاک بود

همه ساله بد خواه ضحاک بود

که ضحاک خونریز و ناپاک بود

سر تیغ آن که همه خاک بود

گیاه و گلش پاک تریاک بود

هر تیر که در جعبه افلاک بود

آماج گهش این دل غمناک بود

تا چرخ چنین ظالم و بی باک بود

آسوده کسی بود که در خاک بود

جهانجوی را نام سماک بود

دلیر و زبردست و چالاک بود

ز شمشیر از آن سان چکاچاک بود

کز آن هول مریخ را باک بود

یکی روز قارن دژمناک بود

ز باد و ز باران جهان پاک بود

برادر پسر شاه ضحاک بود

چنان شاه خونریز و ناباک بود

نه جمشید دربند ضحاک بود

نشستنش و خفتنش بر خاک بود

تویی آن صدر که بر پایهٔ قدرت نرسد

به مثل گر سر خصم تو بر افلاک بود

دست در دامن جاه تو زند هرکه ورا

دامن دولتش از دست فلک چاک بود

زهر آسیب زمانه نکند هیچ خلل

[...]

آدمی کاو فریب ناک بوَد

هم ز دیوان آن مغاک بود

به نا‌دیده دیدن هوس‌ناک بود

به‌هر جا که شد چست و چالاک بود

از او هر چه رخشنده و پاک بود

سزاوار اجرام افلاک بود

اگر راه پیشین خطرناک بود

که از رفتن آینده را باک بود

تا که در تن بود جایش خاک بود

چون بمرد از خاک رست و پاک بود