مرا ویرو خداوندست و شاهست

به بالا سرو و از دیدار ماهست

همان رویش که تابنده چو ماهست

ز درد بیدلی همرنگ کاهست

همه کس را به شادی دستگاهست

ترا همواره درد و وای و آهست

تو ماهی وان نگارم نیز ماهست

جهان بی رویتان بر من سیاهست

چنان گوشم به در چشمم به راهست

که گویی خانه‌ام زندان و چاهست

خط نامه چو بخت من سیاهست

همان نونش چو پشت من دو تاهست

مرا بخت دژم چون شب سیاهست

شب بخت مرا رامین چو ماهست

به کُه بر، میش و بز را جایگاهست

به هامون گور و آهو را پناهست

کنون روزست و وقت چاشتگاهست

به چشمم چون شب تاری سیاهست

و لیکن چیزها را جایگاهست

همیدون کارها را وقتها هست

آب آنگور بیارید که آبانماهست

کار یکرویه به کام دل شاهنشاهست

وقت منظر شد و وقت نظر خرگاهست

دست تابستان از روی زمین کوتاهست

روی تو ای دلفروز گر نه چو ماهست

زلف سیه زو چرا بدر دو تا هست

روی چو ماه تو گرچه مایهٔ نور است

موی سیاه تو گرچه اصل گناهست

شاه بتانی و عاشقانت سپاهند

[...]

صد هزارت حجاب در راهست

همتت قاصرست و کوتاهست

پیک عقلش ممیّز راهست

که فسادش صلاح را جاهست

هرکرا علم نیست گمراهست

دست او زان سرای کوتاهست

راه دل مر ترا نه این راهست

عقل از آن قاصرست و کوتاهست

یوسف تو هنوز در چاهست

کش نه هنگام افسر و گاهست

هر شهی کو ز جاه بر ماهست

بندهٔ خاک درگه شاهست

عدل او جان‌فزا و غم کاهست

فضل او همچو عمر جان خواهست

حمله با شیر مرد همراهست

حیله کار زنست و روباهست