خاکی که به زیر پای هر نادانی‌ست

کفّ صنمیّ و چهرهٔ جانانی‌ست

هر خشت که بر کنگرهٔ ایوانی‌ست

انگشت وزیر یا سر سلطانی‌ست

هر خاک که زیرِ پایِ هر نادانی است

زُلفینِ بُتی و عارض جانانی است

هر خشت که بر کنگرۀ ایوانی است

انگشتِ وزیری و سرِ سلطانی است

در جهانی که عالم ثانی است

بی زبانی همه زبان دانی است‌

پرتو نور فیض ر‌بّانی است

گرچه محبوس جسم ظلمانی است

هر کونه باو باقی است بحقیقت فانی است

هر که نه باو زنده او مرده جاودانی است‌

عشق تو قضای آسمانی است

وصل تو بقای جاودانی است

در سایهٔ زلف تو دل من

همسایهٔ نور آسمانی است

بربود دلم کمند زلفت

[...]

کسی که از پس احمد روا بود مرسل

بزرگوار امیر امام خاقانی است

رسول شروان چون خوانی آن بزرگی را

که در جهان سخن ملک او سلیمانی است

رسول بازپسین را هزار گونه قسم

[...]

دهان زهدم ار چه خشک خانی است

لسان رَطبَم، آب زندگانی است

خوشا مُلکا که مُلک زندگانی است

بها روزا که آن روز جوانی است

نفس کاو خواجه‌تاش زندگانی است

ز ما پرورده باد خزانی است

هنوزم لب پر آب زندگانی است

هنوزم آب در جوی جوانی است

عشقی که نه عشق جاودانی است

بازیچهٔ شهوت جوانی است

گر بر تو از این سخن گرانی است

این هم ز قضای آسمانی است

مویی ز تو پیش من جهانی است

خاری ز ره تو گلستانی است

این شعله که جوش مهربانی است

از گرمی آتش جوانی است

خون می‌خورم‌، این چه مهربانی است‌؟

جان می‌کنم‌، این چه زندگانی است‌؟

گر ایدون که یاقوت او کانی است

مرا لب چو یاقوت رمانی است

این چه زبان؟ وین چه زبان‌رانی است؟

گفته و ناگفته پشیمانی است

چشمهٔ حکمت که سخن‌دانی است

آب شده زین دو سه یک نانی است

زهره این منطقه میزانی است

لاجرمش منطق روحانی است