ترا بهتر آید که فرمان کنی

رخ نامور سوی توران کنی

اگر با من اکنون تو پیمان کنی

نپیچی و اندیشه آسان کنی

چو اینجا بیایی و فرمان کنی

روان را به پوزش گروگان کنی

برین کار با دایه پیمان کنی

زبان در بزرگی گروگان کنی

گرین صورت کرده جنبان کنی

سزد گر ز جنبده برهان کنی

اگر با من از داد پیمان کنی

زبان را به پیمان گروگان کنی

ای شکسته زلف یار از بسکه تو دستان کنی

دست دست تست اگر با ساحران پیمان کنی

گاه بر ماه دو هفته گرد مشک آری پدید

گاه مر خورشید را در غالیه پنهان کنی

گاه بی جوش از بر گلبرگ بر جوشی همی

[...]

هم تو مگر سامان کنی

راهم بخود آسان کنی

زان مرهم واحسان تو

درد مرا درمان کنی

وز آن صفه دیو بی جان کنی

همان مرمر کوچه پیچان کنی

شاها بهانه جویی تا زرفشان کنی

وز سیم و زر زمین چو ره کهکشان کنی

از دوستی بخشش گلشن کنی همی

کز زر و گل زمین را چون گلستان کنی

زین سیم و زر که بخشی شاها شگفت نیست

[...]

ای نگار، از بس که اندر دلبری دستان کنی

هر زمان ما را به عشق خویش سرگردان کنی

عاشقی با تو خطر کردن بود با جان خویش

زانکه نپسندی تو دل تنها و قصد جان کنی

گه ز گرد مشک بر خورشید نقاشی کنی

[...]

دل بری ای زلف جانان و ستم بر جان ‌کنی

از چه معنی خویشتن زنجیر نوشر‌وان کنی

مشتری بسیار دیدم‌ کاو ز شب میدان کند

شب تو را بینم همی‌ کز مشتری میدان کنی

زهره پنهان کرد مر هاروت را زیر زمین

[...]

چو بندی کمر پیش و فرمان کنی

چنانچون بفرمایدت آن کنی

ایا نجم دین گر تو احسان کنی

همه درد را جمله درمان کنی

اگر چه نه ای آصف بر خیا

که از خیل دیو اهل دیوان کنی

سزد کز کفایت تو در مملکت

[...]

جسمت را پاک‌تر از جان کنی

چونکه چهل روز به زندان کنی

دیو را وقتی که در زندان کنی

با سلیمان قصدِ شادُروان کنی

گر بدعوی عزم این میدان کنی

سر دهی بر باد و ترک جان کنی

گر سر مویی فراایشان کنی

هر یکی را همچو صد ثعبان کنی

خانه و شهر بدن ویران کنی

همچو گل جا در میان جان کنی

هرچه حق فرموده باشد آن کنی

غیر حق را در جهان ویران کنی