بدو گفت چندین چرا ماندی

خود از بخل بامی چرا راندی

به آواز ترکی سخن راندی

بگفتی بدان کس که او خواندی

جهاندار چون نامه برخواندی

فرستاده را پیش بنشاندی

فرستاده را پیش خود خواندی

به نزدیکی تخت بنشاندی

وزان پس به خوان و میش خواندی

بر تخت زرینش بنشاندی

همو شاه بر گاه بنشاندی

بدان تاج بر آفرین خواندی

همه کار او پهلوان راندی

کسی را بر شاه ننشاندی

هران در که ازنامه برخواندی

همه روز بر دل همی‌راندی

چو بر خوان نشستی ورا خواندی

بر نامدارانش بنشاندی

به نوبت و را پیش بنشاندی

سخنهای دیرینه برخواندی

ز هر چیز تنها چرا ماندی

ز دفتر چنین روز کی خواندی

چو تیری یکی در کمان راندی

به پیرامنش کس کجا ماندی

همی گفت چندین چرا ماندی

که بر ما همی آتش افشاندی

همه جمله را میهمان خواندی

به می خوردن و بزم بنشاندی

خِرَد از روی او خیره بِماندی؛

نَدانِستی که آن بُت را چه خواندی!

گهی خاموش خون از دیده راندی

گهی چون بیدلان فریاد خواندی

خرد در روی او خیره بماندی

ندانستی که آن بت را چه خواندی

به گونه اشک خون چندان براندی

که از خون پای او در گل بماندی

گهی بر روی خون دیده راندی

گهی از درد دل فریاد خواندی

به شب کز دوستان تنها بماندی

ز خون دیدگان دریا براندی